Ülkemizin insanları kelime şakasını başak bir seviyeye taşımaya başladı. İlginç dükkan isimlerinin yanına burayı da yazmak zorundayız artık, bizce sonuna kadar hak ediyor.

Yağmur yüzünden burnumuzu evden dışarı uzatamıyorduk. Nehir iyice azgınlaşmıştı. Tarhana ve bulgur çuvallarının dibini bulmuştuk. Çay kalmamış, tütün enikonu nemlenmişti, içimize çekerken avurtlarımız çöküyordu. Kara kıştı.

Tasarımına “bimilyonkafa” adını vermiş. Beğenmediysem değiştirebilirmişiz. Ayracı, adı bir nehir ismi olan büyük bir kitap şirketine satmayı da başarmış. Artık çok zenginmişim. Çalışmama gerek yokmuş. Bütün bunları anlatırken Çağrı hep sırıtıyordu. Ben de sessizce dinliyordum. Bir ara soluklanıp şüpheli gözlerle bana baktı ve sordu: “Mutlu değil misin?” “O ne demek?” dedim. Ama sonra nedendir bilinmez, suretim değişti. Hafifçe tebessüm ettim.

İlki 2008 yılında seyirciyle buluşan Recep İvedik serilerinin bugüne kadar ekonomiye sunduğu katkı dudak uçuklatacak türden.

Yolda Rahmi Efendi’yi iyice bir ateş basmış. Sıcaktandır, yüktendir deyip dinlenmeden bitirmiş yolu. Durağa varınca indirmiş poşetleri omzundan, oturmuş. Otobüsü beklerken anca hazmettiği yağlı işkembe, kolesterolüne tavan yaptırmış. Nihayet dinlendirmeye niyetlendiği vücudu da çekmiş isyan bayrağını. Adamcağız kalp krizi geçirip oracıkta ruhunu Rahman’a teslim etmiş.

Bu sülüklerin, onun arkasından ne dümenler çevirdiklerini; ne kadar haysiyetsiz, karaktersiz, şeref yoksunu adamlar olduklarını; sürekli açığını kolladıklarını bir bir anlatmalıydı.Anlattı da... Müdür onu, bu emeklerinin karşılığı olarak grup amiri yaptı. Bir üst göreve atanacakken müdürü görevden aldılar. Onun yerine kendini ahlak zabıtası zanneden birini verdiler. O ise Cenabettin’i hiç sevmedi.