1945 yılında Olay mecmuasında hatıralarını neşreden Selâmi İzzet, bu yazılardan ilkinde yazarlık âlemine nasıl adım attığını açıklamış, hikâye ve roman vadisinde kendisine örnek aldığı Ömer Seyfettin ile ilgili hatıralarından bahseder.

“Ölülere mükâfat dirilerin hatırasıdır.”

Elindeki kumu aldı, avcunda sıktı, daha çok sıktı, sonra yere koyarak kule yapmak istedi. Biraz daha kum, biraz daha... Yükseldi kule. Geriye doğru çekilip eserine bakacaktı ki küçük bir dalga yerle bir etti kuleyi. Öyle büyük bir dalga değildi. Dalga güçsüzdü ama kule de sağlam değildi. Tekrar kum aldı avucuna. Yeni baştan başladı kule.

"Bu millet âlim değildir ama ariftir. bu irfanı sayesinde pek çok şeyi okumuşlardan daha iyi sezer, fark eder ve bilir."

Aklına tek bir şey gelir elbette: and içmek. Mıstık'a, kan kardeşi olmak istediğini söyleyince Mıstık da and için kol kesmek lazım, der; tereddüt eder. Anlatıcı, ne zararı var, kan değil mi, hepsi bir, diyerek ısrar eder, Mıstık da razı olur. Anlatıcının ısrar etmesi; öyküdeki ifadelerle; "hamisiz, arkadaşsız, yapayalnız" kalmamak için herhangi biriyle and içmek istemesi, dahası Mıstık'ın kuvvetli olması ilgi çekicidir.

Birdenbire karşıdan iri ve kara bir köpek çıktı. Koşarak geliyordu. Korktuk. Şaşırdık. Öyle kaldık. Evvela ben biraz kendimi toplayarak "Aman, kaçalım..." dedim, ama gözleri ateş gibi parlayan köpek bize yetişmişti. O vakit Mıstık "Sen arkama saklan..." diye haykırdı ve önüme geçti. Köpek onun üzerine hücum etti.

“Batı kültürün vatanıdır. Doğu irfanın! Ne Batı’yı tanıyoruz ne Doğu’yu! En az tanıdığımız ise kendimiziz...”

Kafkas kökenli bir Türk subayının oğlu. Bir dönem esir düşmüş bir asker. Sırplar’la ve Yunanlılar’la savaşır. İkincilere esir düşer. Akif gibi baytar. Ve onunla okul arkadaşı. Ve onun gibi şiir de karalar. Tetkikat-ı Lisaniye Encümeni azası. Öğretmen. Türk Edebiyatı’nda kısa hikâyenin kurucularından.

Onun sanatının kaynağını dil bilinci oluşturur. Türk edebiyatında dil konusunda en çok düşünce üretmiş yazarlardandır. Milleti oluşturan unsurların başında dilin geldiğini düşünür.

Sorunu sanatın, edebiyatın insansızlaşması olarak ortaya koyabiliriz. Öykü özelinde konuşacaksak günümüzde böyle bir eğilimden söz edebiliriz. İnsanı, kendi koşulları içinde, hayatın göbeğinde boğuştuğu durumlarla anlatmaktansa muhayyel bir insanı, muhayyel bir zaman ve mekânda ve muhayyel olaylar etrafında anlatmak giderek yaygınlaşıyor.

Bugünden bakınca, olgunluk eserlerini altmışlarında verdiğini düşündüğümüz yazarların, henüz otuzlarında büyük eserler ortaya koyduğunu görmek şaşırtıcı. Ancak, gençlik, bir zamanlar olgunlaşmayı bekleyen günlere değil, yaşarken üretmek iradesi gösteren günlere deniyordu.

Çiçekler ne kadar fazlaysa, bahar da o kadar çok gelmiş demekti bizim için. Şimdi ne zaman bir kır çiçeğine rastlasam, gözümün önüne hemen, sokakları teftiş eden el ele tutuşmuş iki küçük kız ve o büyük soru gelir: Baharın geldiğini nasıl anlayabiliriz?

Ben Ömer Seyfettin dendiğinde hiçbir zaman Kaşağı’yı veya Bomba’yı yahut da Pembe İncili Kaftan’ı canlandırmadım zihnimde. Benim gözümde Ömer Seyfettin, evvelâ bir dilcidir. Hem de mühim bir dilci. Ehemmiyeti sadece dil mevzuundaki görüşlerinden çok, bu görüşlerinin tatbik edilme imkânı bulmasından ileri gelmekte. Dile dair görüşlerinin tatbikine de şahitlik etmiştir. Açıkçası olanca ihtişam ve sefaletiyle bugünkü Türkçemiz’in banisi, zannedildiği gibi TDK de…

Soren Kierkegaard'ın tanımladığı şekli ile mizah içerisinde düşünülen bir kavram olan ironi, bir güldürü çeşididir. Fakat mizahtaki güldürme amacı ironide bir alaya alma veya küçük düşürmeye yönelmiştir. Kierkegaard ironiyi, bir söz oyunu olarak ve sözün aksinin ima edilmesi olarak tanımlar.

Ömer Seyfettin'in Huyssen'in yarık dediği şeyi tam da onun söz ettiği biçimde kurmaca için bir uyaran olarak kullandığını ve Beckett'ın kabuk dediği öğeleri de öykünün içine ustalıkla yerleştirdiğini -bir başka deyişle belleğin işleyişini taklit ettiğini- görüyoruz.

Ömer Seyfettin'in her eşyaya -vicdanın bir uzantısı olan- merhamet ile muamele eden şahsiyetleri vardır. İnsanları kırıp dökmeyi, onlara kötü bir şey söylemeyi bırakalım, bir kır sineğini bile incitmekten imtina eden; onun küçücük vücudunu korumak isteği duyan ince ruhlu karakterler...

Ömer Seyfettin dili, millet kavramıyla ilişkilendirerek"yeniden" tanımlar. Milleti yeniden tanımlarken yazgısını da dil ile çizer. Çünkü "İnsanıninsan olması da kendi yazgısını kendisinin çizmesi de dil ile olur."

"Ömer Seyfettin, yeni nesiller üzerinde etkilidir ama bunu hazmedemeyenler de daima onu yıpratmanın peşindedir."

Şükür ki tıpkı resim, müzik, mimari, sinema, fotoğraf ve tiyatro gibi yaratı alanlarında hâlen daha mühim işlere imza atan isimlere sahibiz. Ve hatta bu isimlerin bazıları, makamlarını tescilleyecek hakkettikleri ödüllerle taltif edilmemişlerse bile dünya çapında değerler. Bundan zerre şüphem yok. Peki tıpkı Japonlar gibi, İngilizler gibi veya İtalyanlar gibi bir fotoğraf anlayışına veya bize mahsus bir dil anlayışına sahip miyiz? Bazı sanatçılarımızın hem kendilerine m…

Türk Edebiyatı'nın önemli isimlerinden olan Ömer Seyfettin, aynı zamanda edebiyatın en çok okunan yazarlarından. Yalnızca 36 sene yaşayan yazar, aynı zamanda Türk Edebiyatı'na çok sayıda eser kazandırmıştır;ancak ünlü yazarın hikayesi ne yazık ki edebiyata kazandırdığı eserler kadar parlak sonlanmamıştır.

Türk Edebiyatı'nın önemli isimlerinden olan Ömer Seyfettin, aynı zamanda edebiyatın en çok okunan yazarlarından. Yalnızca 36 sene yaşayan yazar, aynı zamanda Türk Edebiyatı'na çok sayıda eser kazandırmıştır; ancak ünlü yazarın hikayesi ne yazık ki ed