Sesleri kulağında yumuşattı, yumuşatınca yavaşlattı, yavaşlatınca onları parçalara ayırdı, aha dedi, bir çay kaşığı sesi bu, aha dedi, bir koca el bir koca karpuza “şapşap”ladı, sesleri parçalara ayırınca, hem anladı onlar nedir, neredendir ve nedendir hem de anladı şiddeti nedir; damıttı o sesleri zihninde, idrak etti damıtınca, çözüp de bildi damıtıp idrak edince. Bildi sesleri. Hepsinin tek başına …

Hastalar birikti. Önce bir öğrenci geldi üniversitede okuyormuş benimle aynı saatte randevu verilmiş. Sonra esnaf odası başkanı kalantor Ziya Bey geldi aynı saat için. Ardından ikiz bebeleri olan bir hanım geldi ikizlerin dişine bakılacakmış, randevusu yine aynı saat verilmiş... Sonra bir de gece bekçisi geldi hiç uyumamış randevuya gelmiş. Hepimiz bekliyoruz. Kapı açılıyor Mısdafa sıra göz…

O gece Hüseyin, kardeşi Mustafa ve beraberindeki on beş kişi mapushanenin duvarını aşarak firar ettiler. Firar eden ne yapar; köyüne gidip ananın elini öpemezsin, hadi öptün dizini kırıp da yanı başında oturamazsın.

Abdi usulca eğildi tekrar Ümmühan Nine’nin yanına... Ağladı, ağladı; o ağladı, nine ağladı. Yurtta kaldığı zamanlara, seccadeyi saklayıp merdivenin altında namaz kılışlarına, iki zeytin bir parça ekmek ile sahur yapışlarına... Okulda ders bitip de dönünce yemekhanede şapşal sırıtıp “yemek bitti, sabah kahvaltı yaparsın” diyen yemekhane aşçısına... Ağladı. Ah keşke babaannesi olaydı Ümmühan Nine.

Kadın bedenini binlere bölerek yürüdü ormana. Alaf oldu. Gök oldu. Mır mır okudu ninnisini. Onu duyanlar sur sandı. Beklediler ki gökten ölüm yağsın üzerlerine. Fakat sesler ağıyordu, kelimeler sonra...

“Neden çöpleri habire dışarı atıyorsun?” dedim. Ben asla yapamam çünkü. Biri görse maazallah, ne ayıp. “E onları akşamları tilkiler çıkıp yer aç kalınca,” dedi. “Tilkiler mi?” “Tilkiler tabii, aç mı kalsın hayvanlar?” Garip bir şekilde, ne dese İsmail’e hak verirdim. “Peki,” dedim.