Elimizdeki kutsal olduğuna inandığımız bir metin olduğunda, anlamanın kendisi bir iman eylemine dönüşmek zorundadır. Burada kritik nokta imanın mı anlamadan önce geldiği, yoksa anlamanın iman için bir ön şart olarak mı kurgulandığıdır. Hele ki konu İbrahim’in serüveni olunca, anlam ve iman örüntüsü olabildiğince çetrefilleşir.

Şimdi her seçim öncesi partilerin adayları buralara gelip kahvehaneleri, dernek binalarını ziyaret ederek iki kare fotoğraf vermeden edemiyorlardı. Bir devir utandıkları, görmezden geldikleri mahalleler ile şimdi aidiyet emareleri göstermek ve gururlanmak için birbirleri ile yarışır olmuşlardı.

Eyüb’ün bedenini hep gül bahçesi olarak düşünmüşümdür. Yarayla gül arasında hep bağ olduğunu. Eyüb’ün bedeninde açılan yara Allah’ın bir peygamberi ve dostu olmasına rağmen bedenine inen bir lanet, bir kıtlık, bir kıran olarak düşünülmemelidir. Eyüp de zaten bunu öyle düşünmez.

Ben sadece araba park yeri, oyun alanı, büyük bir sitede güvenli bir daire istedim. Yüksekte yer tutan, emniyette olmazmış çok geç anladım. Şimdi kum saati döndü. Aşağıda ben varım. Üzerime kum dökülüyor. Bitişik nizam, sağır duvar, kör pencere dökülüyor üzerime. Yaşmak duvarı, pekmez taşı, hamur teknesi dökülüyor. Dökülüyorum. Tutunacak bir dal arıyorum.

Aynur Dilber öykülerinde baskın bir şekilde çocuk ve çatışma öğelerini görürüz. Yazar öykülerinde, sırtını çocukluğa, çocukların dünyasına yaslıyor. Genellikle yöresel motiflerle beslediği bu çocukluk dünyasına sırtını yaslaması tutumu, yazarın öykülerindeki gerçekliği ve inandırıcılığı arttırıyor.

Fıstıklı Bayır’ı çıktığından sırtı denize dönüktü. Döndü bir denize baktı. Masmavi denize, oradan üzerindeki berrak göğe baktı. “Son demime dek” dedi Musa, “ölene dek, bu muvakkithaneler ezanî zamanı küllerinden eşeleyecek.”