Beynimizde kira vermeden yaşayacak, hiç ihtiyaç duyulmayacak bilgilere yeni maddeler ekleyelim dedik. İşin ilginç yanı bu gerçekleri öğrenince aydınlanmış hissediyor olmamız, hep birlikte kültürlenmeye devam...

Koşmaya başlarken aklında tek bir cümle var ‘Koş oğlum çok kötüyüm’ koşuyordu Mehmet, koşuyor ama ne fayda? Yirmi metrelik mesafe bir türlü bitmek bilmiyor, sokağın sonu görünmüyordu.

Çayı koydu, toz bezlerini elini aldı. Uzunca bir süre aynı kitabı temizledi. Ustası göründü kapıda, yine ardında su izleri vardı. Görmezden geldi Mehmet. Akşama kadar kitaplarla ve müşterilerle ilgilendi. Hiç konuşmadı. Usta, akşam olunca çırağı Allah’a emanet edip çıktı kapıdan.

5 yaşındaki oğlu Mehmet'in kayıplara karııştığı iddiasıyla jandarmaya başvuran Tarkan Tekeoğlu'nun karısı yaptığı açıklamayla kafaları karıştırdı.

Uyuyamıyorum. Demir parmaklıkları saymazsak en ciddi sıkıntım bu. Gözlerimin açık olduğu saatler arttığında şahitliğim de artıyor. Artık şahit olmak istemiyorum. Şahit oldukça renk değiştiriyorum, kızarıyorum. Gözlerimin arkasında ve ağzımın içinde yaşayan minik ejderhalar var sanki.

Daha çok bağ ve bahçeden oluşan güney mahallelerine yoğunlaştırıyordum bakışlarımı. Nüfus yoğunluğunun çok az olduğunu bildiğim bu muhit; bilmiyorum matbaadaki bir baskı hatasından mı yoksa güneş ışığının yansımasından mı, haritanın diğer yerlerine göre solgun bir renkte görünüyordu.

Sessizlik. O ara herkes ezbere bildiği dizeleri okumaya başlıyor. Karanlıkta dizeler uçuşuyor. Üzeyir’in tok sesli sözcükleri karanlıkta ışıl ışıl. Neredeyse gözükecekler. Karanlık birden şiir şenliğine dönüşüyor.