Ödemekle bitmeyecek bir borç yüküyle doğuyor bu ülkenin insanı. En azından yakın tarihlere kadar bu böyleydi. Bu borç bazen miras kalmış bir vicdan azabıyla, bazen bir kariyeri tamamlayıp da aileye ve topluma yararlı olamamanın kederiyle, bazen de yaşadığı ortamın çok ilerisinde bir gelişmişliği gündelik hayata aktaramayışın sorularıyla oluşuyor. Türkiye’yi bir yolunu bulup kurta…

İlhami Çiçek, “Yalnız hüznü vardır kalbi olanın /hüzün öylece orta yerdedir” dediğinde bile hüznü bir hareketsizlik olarak algılamamış, hüznü bir çıkış yolu olarak önermiştir. Bir ayaklanma birimidir hüzün onun için. Onu kuşanan insan için umut vardır.

Yargıç yok taşı kim atacak,leyla bilmez mi gerekli olduğunu,şu anda,ben ibrahim ve sara,leyla bilmez mi

Gazali’nin Kimya-yı Saadet’ini tek oturuşta, toplam on yedi saatte okuyup bitirmiş. Şimdiki gibi değil. Ödünç alınmış daktiloyla yazardı şiirlerini. ‘Görünür gerçeği hep aşar’ dediği şiir, hayatının merkezindeydi ve hep öyle kaldı.

Yaşayabilen satranç oyna­yabilen midir, yaşayamayan masum ve günahsız (diskonnektus erectus) satranç oynayamayan mıdır?

Düşün ki yaş 29, yolun tamamı. Düşün, daha çocukken başlamış imtihan. Düşün, hayatta lüzumsuz sorulara lüzumsuz cevaplar veremeyecek kadar yorgunsun. Uçurumlarda açıp, uçurumlarda solan çiçek, sen bize öğret “Sabır olmadan yeryüzünde nasıl kalınır?”