İslamın ihsan boyutunun en güzel temaşa edildiği, İlahi mesajın sesteki izharı olarak telakki ettiğimiz mûsikî, medeniyetimizde hakikatin her canlıya ulaşmasına doğrudan tesir edebilecek bir güce ve güzelliğe sahiptir. Özü itibarıyla mûsikî hiçbir zaman amaç olmamıştır. Ulvi gayelere hizmet eden bir tebliğ aracı olarak kullanılagelmiştir.

Mahı aynadan gözünü ayırmadan oğlunun bal rengi gözlerine sonra kendisine dönen oğlunun kara gözlerine baktı. Yanından geçip giden çocuğun kokusu bile başkaydı artık. Tıpkı cazunun odasındaki ağır ve çirkin kokuydu. Lanet gelen ya da gidecek olan bir şey değildi, hep var olan bir şeydi işte. Aynaya baktıkça emin oluyordu bundan.

Görüyordum: İhsan Bey antika dükkânından yağan yağmura bakıyordu. Tam o anda üstüm başım ıslak dükkâna giriyorum. Dönüp bana bakıyor, göz göze geliyoruz. Bu görüntüye arkadaşımın sesi düşüyor: “İhsan Bey kurumdan ayrıldıktan sonra masa çekmecelerinde notlarını bulduk. Ne şiirler yazmış...”

İhsan işte. Dikiş tutan elleriyle bazen yazar. Kalemi bastırarak yazar. Gabardin gibi tutar kağıdı. Yazar işte. Eve gidince de daktilosunda yazar kalemle yazdığını. Çivi gibi çakar sesler. Tak tak tak... “İnsanın ömrü eksilerek şekilleniyor,” yazar İhsan. Kendi gibi yazar.