Gidersin Kreuzberg, yürürsün Piccadilly, oturursun Cihangir olursun. Akışkan mekânları daha akışkan kimlikler olarak doldurursun. Otantik bir varoluş mudur bu? Martin Heidegger’e göre değil.

Taşradaki yaşantısı özgün, soyutlanmış ama bununla birlikte şeylerin sonsuz yakınlığına yaklaşmış bir yaşantıdır. Düşüncelerinin ve yaşantısının uzlaştığı, uyuştuğu bir yerdir kulübesi. Mesken kavramını, inşa etmekle iskan etmenin nüansını bu sebeple özellikle vurgulamıştır: mesken, fırlatılmışın tutunduğu ve orada sakin olduğu varlık çerçevesidir.

Memnun etme arzusu, kendini etraflıca inceleyen bir akıl ve normalden daha yoğun bir utanma duygusu, bu etkiler birleşince bazen aşağıya doğru inen bir spiral yaratıyorlar. Ama aynı zamanda kurguya yakıt da olabiliyorlar. İlk romanım buna bir örnektir.

Sanat; yalan da olsa, ihtimal, onda hakikat kokusu vardır. Sanat bütün aurasını bu kokuya borçludur. Bu koku cezbeder bizi. Bizi öteye doğru çeker. Kokunun geldiği yer sanat eseri olabilir, ama kaynağı orası değildir. Sanat eseri dediğimiz kokular sürünmüş bir kimse gibidir, öyle ki o kokuyu (ıtır) aldığımızda biz attarı hatırlıyor, onu arıyor olabiliriz.