Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges’e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun “oyun”, Tanpınar içinse pekala “zaman” olabileceğini düşünüyoruz. Yeterince ısındıysanız artık sorumuzu soralım: Ya sizin? Sizce neden?

Güzide Ertürk kendinden önce öyküye kafa yormuş yazarların peşinden gidiyor. Kitapta ve dahi kitaba adını veren "Loretta" öyküsünde "düşüş" önemli bir figürdür. Loretta düşüp sol bacağını kırdı. "Keşkeler Şeytanı"nda anlatıcı düştü ve Şeytan'a yakalandı. Diego ve Prenses öyküsünde hem Diego hem de Prenses düşerek bu dünyaya geldi.

Kalemin sorumluluğu, her akşam çöp poşetini dışarı atmak gibi sıkıcı bir sorumluluk değil. Kalem tutmak bir çocuğun elini tutmak gibi. O çocuğu bombaların altında yalnız bırakamayız.

Kitabın türü olarak “öykü” demeyi tercih etmiş yazar. Ancak bana George Orwell’ın Paris ve Londra’da Beş Parasız’ını ve Herta Müller’in Tek Bacaklı Yolcu’sunu hatırlattığı için mi bilmem, romana daha yakın geldi Kaplumbağa Gölgesi.

Kitap Cehennem, Araf ve Cennet adlı üç bölümden oluşuyor. Birinci bölüm olan Cehennem, Sırat köprüsünden geçmekte olan Selman’a bir meleğin eşlik etmesiyle başlar. İkinci bölüm olan Araf; Elif, Lam, Mim, Sad adlı birbiriyle yapısal bütünlük oluşturan öykülerden oluşur. Bu kısımdan sonra öykü Araf’tan manzaralar eşliğinde devam eder.