Eserlerine hayran olduğun "bir" yazar mutlaka vardır. Hani diğer tüm yazarlardan ayrılan, metinleriyle çok daha derin bir ilişki kurduğun, asla toz konduramadığın o yazar, bildin mi? Hah! Şimdi onu düşünmeni istiyorum. Çünkü bırak tozu, onu çamura bulayacaksın. Evet sen. Bu köşenin tek bir kuralı var: Biricik yazarını alabildiğine eleştirmek. Katiyen övemezsin. O iş bende. Beni…

Postumuzu serdik... İlk sayı böyle demiştik. Postunu sermek, bir yerde umulandan fazla süre kalmak anlamına geliyor. Fazla kaldık. Yani kelimenin tam manasıyla, postumuzu serdik. Öyleyse dergiye yazılarıyla, öyküleriyle, fikirleriyle katkıda bulunan "bizim dergimiz" diyen her bir yazara ve yine okura (1601) bir kere daha teşekkürler! Ne sürpriz ama...

Hepimizden Korkuyorum ironinin satır aralarında cirit attığı bir kitap. Bu ironi zekice kurulmuş cümlelerle öyle güzel beslenmiş ki iki üç öykü sonrasında anlatıcı-yazarın diline aşina olmaya başlıyor okur. Bu aşinalık kimileri için keyfi artıran bir şey olabileceği gibi kimilerinin de keyfini kaçırabilecek yoğunlukta devam ediyor.

Ertuğrul Emin Akgün'e yeni öykü kitabı "Hepimizden Çok Korkuyorum" un hikâyesini sorduk:

Duygusal varlıklarız. Neden korkuyorum bilmiyorum. Benden her zaman problemi çözen adam olmam beklendi. Böyle büyüdüm. Güçsüz nasıl olunur emin değilim. Konuşan değil dinleyendim.