Bize hikâyenin içinde yol gösterirken Türkçenin keyfini yaşatan o güzel dil, nasıl oluyor da bazı pasajlarda "Aşırı iyi diye bir şey yoktur. Çünkü aşırı olan her şey kötüdür." sözünün muhatabı haline gelebiliyor? Bunların üzerine düşünmek gerek zira bu kadar güçlü bir anlatımın söz ettiğim kusurlarından sıyrılması ve o şekilde derinleşmesi Gürdamur'un öyküsünü çok daha iyi bir noktaya t…

Hayata, insanlara, arka sokaklara, çocuklara, hastane bahçelerine, metrodaki yorgun yüzlere, haberlere, gazetelere asla hikâye aramak için bakmıyorum. Bakmamayı bir erdem addediyorum.

“Çünkü kim birinin hikâyesine tastamam inanacak olsa kendi hikâyesinin boşa çıkacak olduğunu bilirdi.”

Kitabın ilk dikkat çekici tarafı riskli öykülerden oluşuyor olması. Gürdamur bu riskleri cesurca göze almış ve hepsinin altından büyük bir ustalıkla kalkmış. Örneğin, oldukça edebi bir dili var yazarın. Bu riskli bir hareket aslında. Dozu iyi ayarlanamadığı takdirde, boş veciz sözlerle dolu bir aforizmalar yığınında bulabilir okur kendini.

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges’e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun “oyun”, Tanpınar içinse pekala “zaman” olabileceğini düşünüyoruz. Yeterince ısındıysanız artık sorumuzu soralım: Ya sizin? Sizce neden?