Kitabın ilk öyküsü, kitaba adını da veren “Ölü Dalgıcın Sonbaharı”. Henüz ilk öyküde, kitabın tümüne sirayet etmiş gerçeklik sorunsalıyla yüz yüze geliyoruz. Öyküyü olduğu gibi kabul edip üzerine biraz kafa yorunca, akla şu soru düşüyor: “Sahi, nedir ki gerçeklik?”

Umberto Eco’yu daha iyi anlamak için, -bir film, bir kitap, bir şarkı, bir resim, eser ya da kişi fark etmez- bize hangi “üç şey”i önerebilirsiniz?

Kitaptaki öyküler -aslında hepsine öykü denemez- ilk bakışta keskin bir zekânın ürünü gibi duruyor, çünkü kurgu kimi zaman gerçekliği abartarak kimi zamansa esneterek bize ufak numaralar çekiyor. Yazar mevzubahis abartmayı ve esnetmeyi yaparken de genelde mizaha başvuruyor.

On dokuz tuhaf öykü. Tuhaf kelimesini kullandım çünkü tuhaf zamanlarda yaşadığımıza inananlardanım. Hepimiz gittikçe tuhaflaşan bu hayata hep gözlük üzerinden şöyle bir bakıyor sonra da alışmıyor muyuz?

Evet, Tekme Tokatlı Şehir Rehberi ikinci baskıda. Çok sevindirici benim açımdan. Ama bundan daha mutlu eden bir şey var ki, o da bahsettiğin geri dönüşler. Sağ olsunlar okuyanlar bunu benden esirgemediler ve kitap hakkındaki fikirlerini gerek sosyal medyada, gerek edebiyat tabanındaki platformlarda, çoğu kez de mesaj ya da maille ulaşarak dile getirdiler.