Bilginin güç ve tahakküm ile yan yana ya da bunlara giden yolun başlangıç noktası olduğuna sık sık atıf yapılan günlerde yaşıyoruz. Özellikle dijital devrimden yani bilgisayarların, internetin, yapay zekânın gündelik hayatımıza şekil verdiği son yirmi otuz yılda deyim yerindeyse üzerimize hazmedebileceğimizden çok daha bilgi akıyor. Doğal olarak bir paradigma geliştirme melekelerimiz de günd…

Postmodernist yaklaşım, Derrida’dan mülhem olarak dilin gerçeği değil ancak “gerçekliği” verebileceği anlayışıyla nasıl ki tasavvufi düşünce bağlamında hakikate ulaşmanın imkânsızlığına vurgu yapmışsa, sanal gerçeklik ve simulakr kavramlarıyla da bütün bir alemin bir hayal ve gölgeden ibaret olduğunu öne süren mutasavvıflara bir göndermede bulunmuştur diyebiliriz.

Gazzali, felsefecileri temel olarak aslında üç başlık dolayısıyla küfre düşmekle itham etmişti. Birincisi, âlemin bir başlangıcının olmadığı ve zamanda yaratılmadığı düşüncesiydi. Aristo’ya göre olan “Âlemin ezeliliği’ fikri, onun ifadesiyle tevhid inancıyla bağdaşamazdı. İkincisi, tanrının bilgisinin cüzi olanı kapsamayacağı fikri idi... Üçüncüsü ise, ahiret hayatının ‘cismani değil ruhani’ olduğu fikri, bütünüyle sorunluydu.

İnsanın yeryüzünde attığı ilk adımdan bu yana aşkı anlamak için şairler şiir söylediler, ozanlar notaları sıraladılar, ressamlar çizdiler... Devirler değişti, insanlar değişti ve neyse ki aşkı tarif etme çabalarımızın sonuçlarından biri olarak artık sinema da var.

Kentlerin gölgesizliği, aydınlatılmış caddeler, sokaklar, bulvarlar bir tür amaca hizmet etmektedir. Bunlardan en önemlisi gölgede/karanlıkta kalanın göz önüne getirilmesi, sırrın ifşa edilmesidir. Bu yüzden kentler sırrın değil, ifşanın mekânlarıdır. Işığın cazibesine kapılmanın eşiği olan göz, gördüğü ışığa ram olarak ona doğru kayar. Albenisi yüksek olan cazibeli ışıklar, pervane kelebeği misali insanı bu ışığa/ateşe çağırır. Vebalı bir flanör gibi vitrinlerin ekseninde dolaşan insa…