Dünya dönüyor, aksatmadan görevini yerine getiriyor. Oysa biz yokuz. Akif İnan’ın sesiyle başlasın bir destan. Bitiş diye bir son yok. Ölüm sadece toprağın altına girince olmuyor. İnsan kendi döngüsünün farkında olmayınca da öldürür tüm hücrelerini. Yolda olmak dünyanın dönüşüne bir ahenkle tutunmaktır.

Nuri Pakdil öldü. Ardında binlerce çelik, binlerce çiçek, binlerce merdiven bırakarak öldü. Hepimizin gideceği yere, asıl yurdumuza gitti. Gidişi mübarek olsun.

Cumhuriyet döneminin ilk yıllarında Müslümanca düşünme ve yaşamanın derdini ve davasını taşıyan birçok aydının hayatında iki hususiyet dikkat çekmektedir. Birincisi, mağlup devletin ve ümmetin yeniden inşası hususunda içlerinde büyüttükleri dert ve dava onlarda entelektüel bir kriz ve arayış şeklinde tezahür etmiştir. İkincisi ise resmiyetin reddettiğinin ve bireylerin kaybettiğinin mana ve maneviyat olması itibariyle bu aydınlar, kendi hayatlarında da anlam eksikliği…