Sis Nasıl Olsa Dağılır'ın birçok öyküsünde duygu yoğunluğunu hissediyoruz ve bir ölçüde etkileniyoruz. Fakat bu noktada temel bir sorun var bana kalırsa. Yazar ile öykü arasında yeterince mesafe yok. Özellikle duygusu yüksek olan öykülerde bu oldukça problemli bir durum.

Bilirsin, öykü dediğin okura bir şey hissettirmeli, bir duygu değişikliğine sebep olmalı, diyenler var. Ben bunun bir zorunluluk olduğunu düşünmüyorum ama bunu diyenler öyküde oyunun, zekânın ve biçimsel yeniliklerin öne çıkmasına muhalefet ederek söylüyorlar bunu. İkisi bir arada mümkün olamaz mı peki?

Ahmet Melih o akşam edebiyat camiasındaki kayıtsızlıktan bahsetti. “Acilen yazmak lâzım bunları.” dedi. Mecra arayışı oldu. Ahmet Melih “blog açalım” derken ben “iki üç sayfalık bir fanzin” niyetindeydim. Öneri, öneriyi doğurdu. Ahmet Melih, söyleşiyi ekledi. Yarım saat içinde e-dergi çıkarmaya karar verdik.