Silfi

Gitmek başka bir yere gitmek mi, kendine gitmek mi? Senin başka bir başlangıç noktan yok. Sen senden sana gidersin ancak. Bu âlem bir testidir, gönül de ırmak suyuna benzer. Bu âlem odadır, gönülse görülmedik ve şaşılacak şeylerle dolu bir şehir! Silfinin defteri* değildir. Ancak kar gibi bembeyaz ve temiz gönüldür. Mürşidi kâmile olan ihtiyaç da şudur:

Bu âlem bir testidir, gönül de ırmak suyuna benzer. Bu âlem odadır, gönülse görülmedik ve şaşılacak şeylerle dolu bir şehir! Silfinin defteri* değildir.

Eğer kâmil insan (dilediğimi dilediğime veririm) sözünü yaşayan bir kâmil ise, zira kâmil artık olmuştur; tohumcudur ve eker. Ektikten sonra bakar çocuğuna, sizi sizde oldurur Yaradan’ın izniyle. Amacı sizi, sizde, size buldurtmaktır. Siz, sizde, sizi bulduğunuz zaman o size aynadır. Gördüğün ne varsa aklının sınırlarını zorlayarak bak baktığın eşyadan yansıyandır… Nerede yansıdığının ne önemi var ki; zaman ve mekân garip bir hâlden hâle geçiş sürecinde sırların içinden sırlara doğru yol alırken sabit ne kalabilir. Kalmaz elbet. Eşya dediğin mutlak mı ki sabit kalsın.

Var olan anda takılıp kalıp, tek bir an içerisinde nefes aldığın o tek anda aradığını sabitlediğinde ne acı ki giderek aşındığını ve pörsüdüğünü görür ve kâbuslara sürüklenirsin. Eşyadan yansıyan ise; yansıyanın kaynağına doğru bir yolculuk başlatmıyorsa o zaman iş çetrefilleşir ve giderek kâbus büyür. Sorulara yeni sorular ve cevaplara anlamsız manalar yüklenerek boşluğa doğru bir düşüş seyredilir. Ne acı. Eşyanın hakikatine ulaşmanın yolu yansıyanın kaynağına talip olmaktır. “İnsan insanın aynasıdır.” Evet. “İnsan” kelimesi kalemde çok yükselir. Çünkü maden ile başlayan daha sonra tabiatı itibarıyla bitki bölümüne gelen hâlâ toprağa bağlı ama hareket edemeyen, taş bölümünde ise hiç gönlü yok, “kalbi taş gibidir” diye Kuran-ı Kerim’de işaret edilen bölüm. Hayvan bölümünde hareket edebilen ama hâlâ nefsi için çalışan rüya görebilen bir akıldan bahseder. Bir tık yukarıya çıkmaya başladığında artık orada melek, cin, şeytan…

Son anda da insan makamına geldiğinde artık o insandır. Yani Allah’ın bilgisine muhatap olarak alınan kişiye insan denir. Biz şimdi insan değil miyiz? Peki, ruh nerede yüklendi? Daha detaylı bir bilgiye ihtiyaç var şimdi. Tohumu almış, yani Muhammedî bilgiyi almış olan kalp bu yolda yolculuğu çıktığında tek göreceği adres neresidir? Muhatabı kimdir onun? Allah’tır. Allah’la arasına bir şey koyarsa ne olur? Hz. İbrahim’in yaşadığını yaşar “Ey baba beni niye araya koydun? Sen Allah ile muhabbeti yapmıştın zaten. Bana niye gönlünü kaptırdın. Kurban et. Beni sevdiğini ispat et.”

• Bu yoldaki engel olan ne varsa alır Allah. Hz. Eyüp faslına bak, çocuklarını, malını, hayvanlarını, arsasını almadı mı? Hz. Eyüp sabrından bahsederiz peki karşılığı neydi?

Allah bir gönlü istiyorsa o gönülde olanlar için şu sözü söylüyor, “Temizle evini.” Ev neresi? Gönlü. Peki, gönül evinde ne var? Gönlündekiler görme biçimine, bakma sürecine bağlı olarak değişecektir. Hafıza, kaydettiğin hayat dilimlerini parlatmak için değil mi?

Anlık hatırlamalar. Kimi zaman derin bir acı, kimi zaman coşkulu bir sevinç, kimi zaman derin bir pişmanlık. Hafızanı zamanda kısıtladığında yol alman giderek zorlaşır. Zamanın üzerine sıçra. Mutlak bilgiye başka nasıl ulaşabilirsin ki? Zamana takılıp kaldığında nasıl tarihin tanığı olabilirsin, geleceğe dair hazine sandığına nasıl ulaşırsın? Cennet ve cehennemin insanın seyir defterinin okunması sonucu işlevlerini yerine getireceğini unutmamak gerek. Hafıza denen o yere git bak bakalım, çıkış noktasını bulabilecek misin?