Ben kimim?

Ben kimim?

Yetimim, ben yetim.

Ne ana ne baba kokusu aldım. Düşe kalka büyüdüm. Okumam yazmam yok. Askerde Ali okulunda A’yı, B’yi bellettiler. Beni askerde ezmediler. Hatta iyi bir çavuştan çok iyilik gördüm. Amma orada bir sır bellemişim. Askerin işi emir ile yürür. Emir atına binmeden adım atamazsın. Emir verene de emir veren var. O sebepten bu meselede emir veren kim ona bakmak lazımdır.

Ben cahilim.

Benim aklım yetmez.

Devletin işine bir kişi karıştı Onu da astılar. Adı, Menderes!

Düşün köydeki adam şirket kurup maden açıyor da madeni elçim elçim satabiliyor. Menderes bu işi iyi bellediydi. Sonra ne oldu? Onu da astılar.

Benim adaşım. Benim adım da Menderes. Yüzünü görmediğim Babam Menderes’i pek severmiş. Menderes radyoya çıkınca ağlarmış. Bizim çarıklı ayağımızı Ankara’ya bastıran bu adamdır diye çok dua edermiş. Benim dayılarım çok yokluk görmüşlerdi amma Menderes zamanında madencilik ruhsatı almışlar. Toprağı eşelediler bakır çıktı sattılar. Çok para kazandılar. Rızkı veren Allah. Gurban olduğum amma rızkımıza sebep olan Menderes idi. Düşün köydeki adam şirket kurup maden açıyor da madeni elçim elçim satabiliyor. Menderes bu işi iyi bellediydi. Sonra ne oldu? Onu da astılar. Kim emir verdi de astılar? Benim dediğime bak aslan yeğenim. Askerin işi emir ile yürür denilmiş. Bu boş bir laf değildir. Kim emir verdi de astılar? Emir verene bak sen.

Sonra Demirel geldi. İşin ilmini bellemiş. Kimseye öte git demedi. Ötede oyna buraya gelme demedi. Hani kırlangıca sormuşlar neden böyledir senin uçuşun bir iner bir çıkarsın? Ben belanın bir altında bir üstünden uçarım demiş ya. Demirel bela kokusunu alır bir adamdı. Nazmiye yengemle, kendini kurtarırsa vatandaşı da kurtarır sanıyordu ya. Demirel’in kurtulduğu her hengamede biz iyice dayak yedik. Parti pırtı peşine gidenlerin karnı doydu amma geride kalan garipleri çıranın ışığına getiren olmadı.

Sonra Özal geldi. Okumuş, yazmış Amerika’yı su yolu etmiş gider gelir işini halleder bir becerikli adammış dediler. Bir zaman da onun türküsünü çaldık çığırdık. Özal’daki kafa kimde vardı? Hem seninle konuşur hem matematik hesabı yapabilirmiş dediler. Onun da çok ekmeğini yedik. Yalana hacet yok gariplere bakardı, yetim giydirir, garip sevindirdi. Sonunda onu da zehirlediler. Ben bu cahil kafamla bilirim de okumuş yazmışlar bilmez mi? Hem de nasıl bilir. Ama bildiğini söylersen çok iş gelir başına bu memlekette.

Sonra ta İstanbul’dan bir ses veren oldu. Vay gurbanım amma ne ses! Adı Tayyip dediler. Ben ilk gördüğümde ağlamışım. Niye yaş dökersin diyen oldu. Bunu da elimizden alırlarsa yanarım demişim. Neden dersen yüreğimizde korkumuz eksilmesin diye bizi çok ezdiler. Biz ezik büyüdük yeğenim. Yaşı yüze yakın bir Nisa Yengem var. Ona sordum nasıl bulursun Tayyip Başkanı diye. Çok dölek bir adam amma kendi haline komazlar dedi. Benim yüz yaşını görmüş Yengem bile böyle söylerse sorarım. Çalışanı, kendi haline bırakmayan kimdir? Şimdi haber başına otururken bile korkar oldum yeğenim. Bir oyun ederler diye aklım çıkar. Okumuş yazmışlara sorarım, aklı yetik kocamışları dinlerim. Hepsinin dediği aynı yere çıkar. Kendi haline bıraksalar çok koşturacak amma ne çare ki başının ağrısı eksik olmuyor.

• Benim lafım ortada.
• Gizlim saklım yok.
• Herkese malumdur benim derdim.
• Dediğim şudur. Karnı doysun garibin. Bir de sıcak yuvası olsun vallaha da billaha da kimseye öte git demez bu millet.

Amma ne Türkiyeymiş arkadaş!

Garibin gülmesi bu kadar mı zorlarına gider?

Bu kadar mı ağır gelir yetim türküsü dinlemek?

Bizim kursağımızın et görmesinden neden bu kadar korkarlar?

Benim aklım yetmez yeğenim. Aklı yetenlere sor. Kim emir verirmiş onu öğrensinler. Emir verene de emir veren var bunu iyice gözetsinler.

Benim adım Menderes!

Yazacaksan gazetene bunu da yaz.

Yetim Menderes’in nazı bir tek Hüda’ya geçer.

Her vakit elini açar duaya çöker.

Yer gök dua ile ayaktadır.

O duayı da en çok garipler eder. Bunu böylece bellesinler..