David Le Breton, Acının Antropolojisi kitabının anestezi ile ilgili sayfalarında R. Selzer adlı cerrahın başından geçen bir olayı anlatır. Cerrah bir gün odasına girdiğinde yeni ameliyat olmuş bir kadını karşısında bulur. Kadın elindeki usturayla karnını yarmış ve eliyle organlarını karıştırmaktadır. Kadın tekrar tedavi edilir, tehlikeyi atlattıktan sonra cerraha şöyle der: “Çok canı yanar insanın bu durumda değil mi? Yani şunu demek istiyorum: Gerçekten kendi bedenim olsa benim de canım yanardı. Ama hiçbir şey hissetmiyordum.” Anestezi sebebiyle hislerini kaybeden kadının eylemini R. Selzer şu şekilde yorumluyor: “Ve birdenbire anladım kendi bedeninin içinde ne aradığını: Acısını arıyordu.”..devamı

Taşra üzerine zihnimizde pek çok klişe ve kalıp var. Klişe ve kalıplar her zaman üretkenliği engelleyeceğinden, taşraya dair özgün sanatımız çok kısıtlı. O kadar ki mesela şiirde başarılı bir taşra anlatımı hemen klasikleşir. Okuyucu bunu arzular çünkü. Kendini arar metinde. Turgut Uyar’ın “Malatyalı Abdo”su, Şükrü Erbaş’ın “Köylüleri Niçin Öldürmeliyiz” i bu klasikleşen metinlere örnek verilebilir. Taşra; gerçekliğinden ziyade sıkıntısı, haseti ve romantizmi ile zihnimizde durur. Bu üç kavramın sanatla da ilişkisi çerçevesinde taşrayı tekrar düşünmek gerekiyor...devamı

1. Ağıt ninniler. Uykuyla ölümün yaklaştığı aralıkta kayıp giden bebekler, anneler, babalar. Bir bebeğin gölgesini dünyadan usulca alan ölümün hafif rüzgârına gecenin karanlığında bırakılan kadın sesi. Yatakla mezarın aynı odanın içine, aynı beşiğe sığdığı ölümün kısacık destanları...devamı

Başlangıç hikâyeleri hepimizin ilgisini çekiyor çünkü nasıl başladı sorusu hayatın en gizemli, elimizde tatmin edici bir cevap için en az bilginin olduğu soru. Varlığın başlangıç hikâyesini bilmiyoruz. Maddeden canlılığın nasıl ortaya çıkabileceğini bilmiyoruz. İnsanın varlık sahnesine çıkışını tatmin edici bir kesinlikle takip edemiyoruz. Başlangıçlar hayatımızdaki en belirsiz alanlar zaten. Mesela bilincimizin uyandığı anı ya da “kadınlık” ve “erkeklik” farkındalığımızın başlangıcını bilemiyoruz. Uzak geçmişimizdeki başlangıçlara gitmeye gerek de yok aslında bu belirsizliği görmek için. Birine âşık oluruz ama bunun başlangıcını o kişiyi tanıdığımız belirli süre içinde dahi tespit edemeyiz. Bir uyurgezer gibi kendi hayatımızın içinde yürüyoruz. Kafamızı bir yere çarptığımızda ise uyanıyoruz. O yer âşık olduğunu fark etmek ya da sanat yapma arzusu duymak olabiliyor...devamı

Dehşet; bir uzaklaşma, olay mahallini terk etme güdüsüdür; acıma ise bir yaklaşma güdüsüdür. İnsan felaketler karşısında bu iki durumu yaşar. Eğer felaket kendine doğruysa o felaketin gerçekleşme koşulları içindeyse ve kendisine o an zarar gelecekse dehşet duymaya yatkındır. Dehşet aynı zamanda bir şok anını da içerir. Bizim zavallı merhametimizle düzeltemeyeceğimiz bir büyük durum varsa dehşet duyarız. Bir şehrin bombalanması karşısında, depremin yıkıcılığı karşısında ya da bir orman yangını karşısında dehşet duyarız. Ve uzaklaşmak isteriz...devamı