“Nocturnal Elegies” gerçekten sıkı bir albüm. Agresif ve sert. Lirikal anlamda ise biraz zıt bir durum var. Duygusal, depresif ve melankolik sözler oldukça yoğun. Bu birleşim nasıl meydana geldi?

Aslında yarı yarıya gibi. Albümün ikinci yarısı özellikle müzikal olarak da lirik olarak da çok depresif. Depresif derken de düşük tempolu gibi anlaşılmasın. Süha ile önce şarkıları yazıyoruz daha sonra ben üzerine söz yazıyorum. İkinci yarıdaki şarkılar tempo olarak yüksek olsa da sözler; ölüm ve yok oluş ile ilgili. Özellikle de albümün finali… Bu sanırım biraz benim artık insanlardan çok sıkılmış ve yorulmuş olmamla alakalı bir durum. Zaman zaman günlük yaşama ve karşılaştıklarıma tahammülüm kalmadığını hissediyorum. Bu durum 1-2 senedir bu şekilde olduğu için sözlere de bir noktada yansıyacaktı.

“Embrace the Winter”ın girişinde bir türkü var. Şarkı başladığında bu türküyü duyunca insan ister istemez epey şaşırıyor. Bu türkünün bir hikâyesi var mı?

Direkt olarak ismini vermeyeyim, bunu keşfetmek biraz da dinleyicinin araştırmacılığına kalsın, ama tabii ki bir hikâyesi var; onu anlatayım. Bir gün 1994 ya da 1995 yılında babam beni okuldan almıştı ve Maslak’tan Beşiktaş’a doğru gidiyorduk. Ben arabada “Grup Vitamin” kaseti çalsın diye kendimi yırtarken babam camı açtı ve “Senin vitaminini …” diye camdan dışarı fırlattı kaseti. Ben de intikam olarak onu en sevdiği türkü kasetini çekiçle parçalamıştım.

“Embrace the Winter”daki türkü çekiçle parçaladığın kasetten mi?

Yıllar sonra bu kadın türkücünün albümüne denk geldim internette ve dinlemeye başladım. Albümdeki perdesiz bass kullanımı aklımı aldı ve diğer albümlerine de göz attım. 1994 tarihli albümünde, sevgilisi ile arasına giren soğukluğu abartılı bir şekilde anlattığı bir parça var ve “Embrace the Winter”ın başında bu şarkıdan bir cümle kullanmak çok güzel olur diye düşündüm. Gruptakiler de bu fikrimi çok sevdi ve öylece bıraktık. Bu arada bu şarkı Game of Thrones’taki Night King’in gözünden, mücadelesini anlatıyor.

Sadece bu albümde değil, genel olarak harika bir klavye kullanımınız var. Ama bunu albümün geneline yaymıyorsunuz. Bu albümde de bu durum söz konusu, klavye sadece birkaç şarkıda kendisini hissettiriyor.

Bazı melodiler var ki gitar ile istediğim etkiyi veremiyorum. Gitar müziği yapmaya daha yakın olsam da gitar bazı noktalarda yetersiz kalıyor. Böyle yerlerde klavyeyi daha öne çıkarıyoruz. Ayrıca klavye kullanımı şarkıya bence daha duygusal; “vintage” bir etki veriyor. Tıpkı bu albümde “Heal My Shattered Heart”da olduğu gibi…

Sabhankra kurulalı çeyrek yüzyıl oldu. 25 senede 6. albümünüzü yayınladınız. Sence grubun kariyerindeki en kritik aşama neydi? Sizi en çok ne zorladı?

Sanırım grubun yaşadığı en zor şey ya da en büyük hayal kırıklığı; ilk albüm için anlaştığımız firmanın albüm haklarını aldıktan bize davranışı ve sonrasında bizimle anlaşma yapmadan bizden habersiz albümü yayınlamasıydı. Güzel bir başlangıç olabilecekken çok farklı ilerledi. Bunun sonrasında bir firma daha gruba zarar verecek girişimlerde bulundu. 2006-2010 arası epey faal olsak da grup için kötü bir dönemdi. Benim de biraz toyluğuma geldi açıkçası. 20 yaşındaydım. Bu dönemde daha düzgün insanlarla tanışma şansımız ya da şimdiki bağlantılarımız olsaydı 6. albüm yerine herhâlde 10. albümü konuşuyor olurduk.

Başlangıçta bizi zorlayan şeyler olsa da sonuçta ben grubun şu an gördüğü ilgiden memnunum. İnsanların ürettiklerimize yaklaşımı, bu kadar grup dinlenme satın alarak kendini olduğundan daha yüksek yerlerde göstermeye çalışırken Spotify gibi mainstream bir mecrada Pentagram’dan sonra en çok dinleyicisi olan grubun Sabhankra olması (şu an aylık 50k dinleyici ile) çok değişik geliyor. Umarım 10. albüm çıktığında da böyle hissediyor oluruz.