Peki, alçalan şehir olur mu? Karların erimesiyle evet. Birikip zemine dönüşen, eriyen bembeyazlığını toprağın kahverengisiyle temizleyen kar; üzerinde adımlar atan her bir canlıya ayrı ayrı sesler verir. Kar; kutup ayısının sert adımlarından penguenlerin paytaklamalarına, ipekkuyruk kuşunun yapraksı ayak izlerinden herhangi bir böceğin gözle görülemeyecek kadar küçük olan yürüyüşüne; her misafirine özel bir ses verir.

Kar, kar lastiği kullanan bir araca bile diğer araçlardan daha farklı davranır. Patinajlarda korkunun sesi yükselir. Kar bu sesle daha hızlı eriyip alçalır. Hislerim; karların, at arabalarını daha çok kayırdığı yönünde. Önce bir dörtnalanın sonra da eş zamanlı dört tekerin sesi. Fikrim değişti. Kar, en çok leğenle kayan çocukları kayırıyor. Sesler, kafanızda oluşmaya başladığıysa bu ses kalabalığının asla gürültü olmadığını da fark ediyorsunuzdur.

Fikrimi niye değiştirdim? Çünkü leğenin tabanı geniş. Kar; bir canlının veya nesnenin tabanı ne kadar genişse o kadar iltimaslı sesler çıkarıyor. Geniş taban mevzusunda işi bilene bırakacak olursak, kuzeylilere bir bakalım. Onlar kızak kullanıyor. Merdivenlerden gelen ayak sesleriyle babasının eve girmek üzerine olduğunu anlayan bir evladın oturuşunu düzeltmesi gibi kuzeyliler de kızağa kıyak geçen karların sesinden vaziyet alır.

Kar, o sesleri; bekleyenler için çıkarıyordur belki. Belki, her nesneye her canlıya göre farklı bir ses çıkmasının sebebi; heyecan dolu bekleyenler için, gözü yollarda olanların gözleri için kolaylık sağlamaktır. İnuit halkının kullandığı bu kelimenin sesine bakın, aklınıza Türkçedeki hangi sözcük geliyor? Bu kelimeyi kabul etmemezlik yapmayın. Tanrı misafiri ne de olsa.