Ben bir simülasyonum
Dünyadaki tüm insanlar doğum esnasında topuğuna ya da ensesine takılan çiplerle takip ediliyordu. Senariste göre insanların büyük bir bölümü simülasyondu. Film, çağımızda geçiyordu. İnsanlar Gerçeklikevleri’ne giderek kendilerini sorguluyordu.
Her şey o filmle başladı. Gerçeği söylemek gerekirse filmin vizyondan kalkmasından aylar sonra. Gişe yapamamasının acısını internete düşünce çıkarttı. Virüs gibi yayılıyordu. İşleri çığırından çıkaran şey ise bu viral etkinin gazıyla yazılmış bir öykü. Hükümetler, önce olayların üstünü kapattı. Basın yasakları, baskılar... Ardından konu hakkında açıkça görüş belirtenlere yönelik tutuklamalar başladı. Giderek büyüyen olaylar göz açıp kapatıncaya kadar kontrolden çıkmıştı. Dünyanın dört köşesini kasıp kavuran gelişmelerden sonra Birleşmiş Milletler o meşhur konseyi kurdu. Yerel otoriteleri, farklı kitlelerin liderlerini dinlemeye zorlamış ve uzunca bir açıklamayı şöyle bitirmişti:
“Farklı görüş odaklarının dinlenmesi sonucunda ortaya çıkan ihtiyaçlar ciddiyetle değerlendirilmiş ve milletlerin ve bireylerin özgür iradelerine ket vurmamak için kanun dışı kurulan tüm ‘Gerçeklikevi’ yapılaşmaları yerel yönetimlere devredilecek ve bu açıklamanın yayınlandığı tarihten itibaren geçerli olmak koşuluyla yerel yönetimlerin inisiyatifinde yönetilecektir. Birleşmiş Milletler kriz toplantısında alınan kararla tüm yerel yönetimlere, merkezden ‘Gerçeklikevi Organizasyonları Teftişçileri’ (G.O.T) atanarak tüm yapının tek bir strateji ile yönetilmesi sağlanacaktır. G.O.T’e ilişkin detaylar üç iş günü içerisinde hükümetlerce yerel dillere çevrilerek kamuoyu ile paylaşılacaktır.”
Bu notlar gün sonunda imha edilecek. G.O.T’nin prosedürlerinden biri. Her bir kayıt 24 saatin sonunda yok olmak zorunda. Zaten bu da son kayıt. Bunun rahatlığıyla, konuşmaktan çekindiğim pek çok şeyi yazacağım. Pişmanlığımı azaltmalıyım. 2042’nin başlarında internete viral olan film direkt gerçekliğe saldırıyordu. Son yirmi yıldaki tüm o muhteşem gelişmeleri eleştiriyordu. Nüfus ve besin sıkıntısı kontrol altına alınmıştı. Dünyadaki tüm insanlar doğum esnasında topuğuna ya da ensesine takılan çiplerle takip ediliyordu. Senariste göre insanların büyük bir bölümü simülasyondu. Film, çağımızda geçiyordu. İnsanlar Gerçeklikevleri’ne giderek kendilerini sorguluyordu.
Gerçek olmayanlar ise test odasının çıkışındaki haplardan içerek tüm geçmişiyle yok oluyordu. Filmin ilk cümlesi şuydu: “Her gün, aslında aynı günü yaşıyorsak?” Filmin popüler olduğu anlarda Post Öykü’nün fütüristtik dosyasında yayımlanan bir metin ise senaryoyu geliştirmişti. Filmde bahsedilmeyen Gerçekliktesti’ni açıklıyordu. İşler bu metinle birlikte karışmıştı. Öykünün ilk cümlesi ise şöyleydi: “Her şey o filmle başladı. Gerçeği söylemek gerekirse filmin vizyondan kalkmasından aylar sonra.” Ardından Gerçeklikevleri, intiharlar, saldırılar, BM’nin olaya dahil oluşu gibi pek çok olay yıllar içinde gerçekleşti. Ben ise sürecin en başından beri G.O.T’nin baş istatistikçisi olarak her gün toplanan verileri eşleştirip yarına iz bırakmamakla görevliyim. Tüm Gerçeklikevleri kurumsallaşmıştı. Yok oluşlar eksiksiz bir biçimde gerçekleştiriliyordu. Yok olan her kişi tamamıyla tüm zihinlerden, kayıtlardan çıkıyordu.
Gün sonu elimizdeki tek veri şuydu; Testte Simülasyon Çıkanların Sayısı: A, Kullanılan Hap Sayısı: A. Bu iki veri her zaman eşleşirdi. Benim görevim ise bir anormallik olup olmadığını onaylamaktı. Görevim oldukça trajikomik sonlandı. Bir hafta önce ise teste girmeyen son insanlar yani tüm G.O.T çalışanları olarak G.O.T’nin genel merkezine geldik. Simülasyon çıkıp süreci aksatmamamız için bizler, teste son girenler olacaktık. Şimdi ise zorlu bir haftanın sonunda artık bu da dahil olmak üzere geri kalan tüm kayıtlar imha edilecek. Yaşananlar hiç var olmayacak. Dünya simülasyonlardan kurtulduğunu sanıyor. G.O.T’nin son günü. Herkesin ömründe tek bir sefer görebildiği Gerçekliktesti’nin sonuç ekranında ise yazan şuydu:
BEN BİR SİMÜLASYONUM.