Mutlu oldukça yiyen, yedikçe mutlu olan insanlar olarak kilolarımızla bir derdimiz yok.

Eve gelen misafir çocuklarının herhangi bir duruma üzülüp ağlamaması için her şeyi oyuna çevirmekte uzmanlaşmış olabiliriz. Takıldığınız bir yer olursa biz buradayız.

Biz bebeklerin yanakları hassas diye ne kadar istesek de doyasıya sevemiyoruz, adamın yaptığına bakın. Babası olmasına ona bu hakkı vermez, anneye şikâyet ediyoruz: "Bebekler babalara emanet edilmesin."

Yürüyen yanak, farkında olmadan sevimliliğine sevimlilik kattığı hareketler ile kan şekerimizi düşürüyor. Daha genciz bu oyunlara gelemeyiz, biz yine arkadaşlarımızın çocuklarına sulanmaktan devam.

Derin bir nefes alıp mısırı yemeye başlaması bizim de iştahımızı açmadı değil, mevsimi geçmeden bir kilo alıp gömsek çok iyi olur.

Her gün bisiklet sürdüğü yolda saksağan yuvasının yanından geçen bu adam, saldırıya uğradığı anı ölümsüzleştirmek istemiş. Saksağan hakları savunucuları olarak bu görüntünün saldırıdan ziyade sevgi gösterisi gibi durduğunu düşünüyoruz.

Artık bunu da yapmaz dediğimiz her şeyi yapan kediler, sonunda çocukluk oyunlarımıza da göz dikti. Şaka bir yana bu hayvanların zekası ve taklit yeteneği çok büyüleyici değil mi ya?