Biz “daha hiçbir şey değilken” bir şey olarak yaratılan, hatta “eşref-i mahlûkat” olarak var edilen, nisyan (unutma) ile malul olan insanlarız. Hata eden, eksiği bitmeyen, günah işleyen, tövbe edip tekrar aynı hatalara yeniden düşen bir döngüde yaşıyoruz. Yaşadığımız her çağın hem mimarı hem kurbanı hem yapanı hem yıkanıyız. Bu yüzden de her dönem onlarca imtihanla yüzleşerek…

Her şey ama istisnasız her şey değişiyor. Değiştiriliyor daha doğrusu. Hak batıla çevriliyor; batıl, daha batıl hâline getiriliyor. Bu başdöndüren hız o kadar arttı ki artık baş bile döndürmüyor. Durup düşünmeyi kimse istemiyor. Herkes durup düşündüğünde birazdan durduğu yerde bazı şeyleri hissetmeye başlayacağının farkında çünkü. Kimse hissin ağırlığını taşımak istemiyor. Hissetm…

O sürekli, ben ara sıra sebze hâlinde çalışır harçlığımızı çıkarırdık. O gün ne yapmış ise; domates mi kasalamış, üzüm mü indirmiş, iş bitişinde bahşiş olarak ne vermişlerse, mutlaka geçerken bize uğrar, yarısını bize bırakırdı. Annem “Yapma bunu evladım, bizden çok size lazım” dedikçe o bir şey söylemez, beyaz dişlerini gösterip gamzelerini çukurlaştırıp tatlı tatlı gülerdi.

Evli ve 3 çocuklu bir kadın, ‘sevgilisine’ yaptığı ve 1,5 yıldır devam eden mutat zina ziyaretlerinden birine 3 çocuğunu da yanına alarak gitmeye karar verdi. Belki ahlaksızlığına çocuklarını maske yapması ya da onları bu eyleminde oyuncak olarak kullanması ilk değildi, ama o gün yaşanan iğrençlik, zincirleme ‘tecavüzlerin’ ortaya çıkmasını sağladı.

MIT'nin hazırladığı bir test, sürücüsüz aracın karıştığı kazalarda kimin ölüp kimin yaşayacağına sizin karar vermenizi istiyor.