610 yılı, aylardan Ocak. Gönüller sultanı Hira Nur Dağı'nda. Bir ses geldi "Oku, Yaradan Rabbinin adıyla oku!" İnsanlığın yirmi dört ayarı olan Efendimiz (sav) ilk defa kutlu mesajı almıştı.

Bir insan düşünün. 20 yıl boyunca eline, yüzüne hiç su değmemiş bir insan. 10-20 gün demiyorum, koca 20 yıl... Ne kadar kirlenir ve hastalıklara müptela olur kim bilir...

Ne zora çekiyor zaman ki bildiler farkettim.Götürüp, kelimeleri başka bir semte attılar beni...

Müslümanlar olarak bizler Rabb’iyle akdimizi günde beş kez yapabildiğimiz,beş vakit sil baştan diyebildiğimiz, seher vaktinden gecenin zifirikaranlığına kadar beş kez tefekkür edebildiğimiz kadarıyla Müslümanız...Her vaktimiz bir tevbe, her rekatımızbir muhasebe, her secdemiz bir tefekkür işaretidir.

Tevbe etme yetkinliğini kazanmış bir ilkçağ insanı ile günümüz insanı arasında çok önemli fark yoktur. Oğluna ağlayan Hazret-i Yakub ile günümüzün şehit babalarının hüznü de birbirine benzer.

Türlü reçetelerle cedelleşirken isyan ediyoruz bazen, üzerimize giydiğimiz ve her yerimizi boşluk kalmamacasına örten kuru, akli örtü boğuyor bizi