Puşkin’in de bir tragedyası var imiş, “Mozart ve Salieri” diye, sonradan öğrendim. Bizim edebiyatımızın düşkün Salieri’leri de çoktur. Salieri kadar emek çekmeye, ter dökmeye bile cesaretleri yoktur, ama nerede bir parlaklık/yetenek/deha kırıntısı görseler çamur atmaya kalkarlar.

Yetmişli yılların başı. Erzurum’dayız. Bahçesinde ayçiçekleri açan tek katlı evden eşyalarımızı bir sonbahar günü kamyona yükleyerek şehrin “ilk gökdeleni”ne taşınıyoruz. Hatırlamadığım şeyler: O bahçeli ev, ayçiçekleri, evin karşısındaki saraçhane ve mahallece gidilen piknikler... Hatırladıklarım ise yeni evimizde ayaklarımın ucuna basarak pencere pervazından dışarıyı görme çabam, bu çabama gülümseyen sonsuz bulutlar, dinlediğim masallar, sıra dağlar ve evimizi…