Anlamı, bir yerlere asıp arkamızı dönüp gidiyoruz. Badanası gelen bir duvarda, çivisinden çıkarılan bir çerçevenin arkasında bıraktığı boşluk gibi, onu kaybettiğimizde tek yapabildiğimiz fırçayı boyaya daha derin daldırmak oluyor. Kiyarüstemi’nin dünyayı “bir zeytin ağacının” altındaymışçasına seyreden karakterleri gibi bir mesafe gerek hayat ile aramızda. Dünyadan yansıyıp ruhumuzda kırılanları boynumuza asmak lazım.