Avrupa'ya giderek gözü açılan ama gönlü kapanan sanatçıların getirdiği ve başka türlüsünün kabul edilmediği sanata karşı doğal bir tepki bu. Açık açık göstermek yerine üzerini örterek hissettirmek ve boşlukları, bakana dayatan değil kendi birikimi ve hisleriyle doldurma seçeneğini bahşeden bir gelenekten İbrahim Çallı'nın nü resimlerine düşüş. Millet tepki göstermesin de ne yapsın!

Akademi’yi ele geçiren paşalar burayı Osman Hamdi’ye teslim ederek, bu okulu kuruluş amacından saptırdı. Osman Hamdi ne yaptı? Kendisi asilzade sınıfından ve Batı hayranı bir insan olarak, o dönemde moda olan Fransız akademizmini bizim ülkemizde uygulamaya başladı. Fransız akademizmi neydi? Tıkanma noktasına gelen sanat anlayışının tekrar Eski Yunan’a dönüşüydü. Yani Osman Hamdi bizim Akademi’mizi Eski Yunan gölgesinde bir eğitim anlayışıyl…

"Onun eserlerinde, başka bir ressamın tesirini aramak, elmasta leke aramaya benzer ki beyhude yorgunluktur." Abartılı gelebilir bu teşbih ama değil. Burada abartılan şey bizatihi gerçek. Süheyl Ünver'in yaşayıp aktardığı bir gerçek.

Hikâye bir köyde başlıyor. Resmin ve ressamın olmadığı bir köyde bir çocuk ressam olacağım, diyor. Kimse bir şey anlamıyor. Kimse dikkate almıyor. Bir tek babaannesi. İlk destekçisi ve ilk eleştirmeni...

Türkiye’nin yaşayan en büyük sanatçılarından birisinin hayata karşı verdiği mücadele kitaplara konu olacak cinsten.