Ercan Yılmaz’ın kitabında tek bir zaman var, On Üç Sıfır Sıfır. Bireyin dışa duyduğu öfke pratik karşılıklarla açıklansa da sürekli ikinci akışla kesişerek şüpheye düşürülüyor. Kuvvetli bir anlatıya dönüştüğü bu zamansız yaşam alanlarında ise yazarın kıvrak fikirlerini ve zeki hareketlerini takip edebiliyoruz.

İçimin o uçsuz bucaksız karlı bozkırında telgrafın tellerine hangi kuşlar konuyor? Hangi tren bir karga suretinde karları yara yara bilinmeze yol alıyor? Hangi sürünün çığlığı bir tipi aryasına dönüşüyor? Ve gölgem kargaların gözlerinden hiçliği koruyan bir korkuluk mu şimdi?

Güz geldi mi çınarlar birer musikâra dönüşür; altın tüylerini ayaklarımızın dibine döken musikârlara... Doğançay, o kuşların yazılı olduğu metin. İşitmek gerek ki ‘sağır burun deliklerimiz artık gamın notlarını yakalayamasın.’

Rilke’nin görmeyi öğrendiği gibi ben de korkmayı öğrenmek istiyorum. “Kim korkmayı öğrenmişse en yüksek şeyi öğrenmiştir. İnsan ne kadar derinden korkabilirse o kadar büyük insandır” diyor çünkü Kierkegaard.

Sevgili Peygamberimiz, “Hindibayı yiyiniz, tozunu silkmeyiniz, Günlerden bir gün yoktur ki, hindibanın üzerine cennet damlalarından bir damla düşmeye” buyurmuşlar. İçinde sayısız hindiba olan dağların yamacına kurulmuş bir köyde hangi şarkıyı söylemeli bilmem.

İskemle kuklası. el kuklası, ipli kukla, dev kukla... İskemle kuklasını Edip Cansever'in masasına oturttum. El kuklasını Sezai Karakoç'un Mona Roza'sının elinde gördüm.

Taraklı’yı Bursa tekfuru yapmıştır. Osman Gazi’nin fethidir. Kadılıktır. 150 akçelik kazadır. Hâlen kalesi virandır. Ama kasabası bağlı bahçeli, akarsulu bir dere içinde 500 mamur evli, tahta ve kiremit örtülü şirin bir kasabadır. 11 mihrap ve 7 mahalledir. Çarşı içindeki cami de güzeldir. 1 hamamı, 5 hanı, 6 çocuk mektebi ve 200 dükkânı vardır. Hepsi kaşık ve tarak yapmakla uğraştıklarından şehre ‘Taraklı’ derler