Bize ait olmayan bir hediyeyi ya da çiçeği elimizde taşımaktan acayip utanıyoruz. Sanki herkes bize bakıyormuş gibi geliyor, hele bir elimizde balonla otobüse bindiysek kendimizi seyyar satıcı gibi hissediyoruz.

Sunumsuz yemek yiyememe sendromuna yakalandığımızdan beri, düz tabaklara konan hiçbir şeyi sevemiyoruz. İlla ki bir kurdelesi, bir simi süsü olacak.

Muhtemelen masum kardeşimiz bir daha düğünlere katılamayacak kadar üzüldü. Travmaya dönüşen bu durumun ilerleyen süreçlerde balon görünce ağlamakla sonuçlanmasından korkuyoruz. O nedenle düğünler kaldırılsın.

Son zamanlarda favorimiz kızıl pandalar, her halleri bize aşırı sevimli geliyor. Sırf sempatik duruşlarını engellemek için ayağa kalkıp pençelerini gösteriyor olmaları ise bizi korkutmak şöyle dursun daha çok sevgi yumağı haline getirdi. Gözlerimizden çıkan kalpleri durduramıyoruz.

İnsanlar, onunla beraber yaşamanın tek yolunun onu yok saymak olduğunu anladı ve onu dünyadan kovdu. O, dünyadan kovulan. Edilgen konumda, kendisi gitmedi, gidemez. Ona bir isim koyacak olsam, Durmuş, Dursun, Yeter gibi isimlerdense progresif bir isim verme yoluna giderdim. Devinim olabilir mesela. Çünkü o, dünyadan kovuldu ve yıldızlarda kayıyor, durmuyor yerinde.

Boşandığı eşi sokak ortasında elinde bir buketle yaklaştı. Ama içinde çiçek yerine bıçak vardı. "Benden boşandın, barışacaksın" diyerek defalarca bıçaklayıp kaçtı. Karısı hastanedeyken eve "geçmiş olsun" çiçeği gönderen koca yakalanıp tutuklandı.