İnanç, bireyin duygusunu, zekâsını, hayal gücünü yetenekleri ölçüsünde içine atmaya hazır olduğu kutsal bir kaptırGoetheNihayet 63

Narsisizmin hayatın her alanına nüfuz ettiği bir çağda ve bireyselleşmenin hiç olmadığı kadar revaçta olduğu bir toplumda yaşıyoruz bir süredir. Gittikçe yalnızca kendisi ile meşgul olan, kendisi için yaşayan ve kendisinin peşinden koşan bireylere dönüşüyoruz

Ailenin toplumun en küçük parçası olduğu söylenir. Hangi toplum, tüm toplumlar için geçerli mi bu yargı? Bireyi, bireyleşmeyi hayat düzeninin esası kılmış olan Batılı toplumlar için de geçerli mi mesela?

Depremle yeniden hatırladığımız, amacımız evreni yenmek mi yoksa evrende yaşamak mı? soruyla evrenin içindekileri de kastettiğimizde hem bireysel hem toplumsal hem de küresel hayatı tasarlamak için verdiğimiz cevap bizi bir yol ayrımına götürüyor.

“Tüm aile susmuşken bir ateşin ortasında. O ses vuruyor elime sofranın altında. Havada asılı kalp atışları. Tümümüzü kapayan alan içine bir yüz görüyorum. Alnında derin oluklar var bir kayayı"Cahit Zarifoğlu