Şerif Mardin, aciliyet duygusu ve baskısı altındaki Jön Türkler’in felsefesiz bir düşünme formunu kurumlaştırdığından bahsediyor, Jön Türkler’e dair bir eleştiri getiriyordu. Bilmem, bu eleştiri bana biraz da son yıllarda postmodern öykü başlığı altında yazılan anlam atfedilen öyküleri hatırlattı.

Tüm bilinçler bir olmuştur fakat hepsinin gök gürültüsü farklıdır. Kimsenin adı yoktur, herkes herkestir ve herkes eşittir.

Kişi yeryüzünde, insanlık düzeninde kendi yerini bilmek ve başkaları tarafından bilinmek istiyor her zaman. Ad sahibi olmak sadece seslenilmek için değil, kişiyi soylandıran bir şey aynı zamanda.

Kelimelerdeki metaforlar, cümlelere, cümlelerdekiler bütün bir öyküye sıçrar ve en sonunda öykü tek başına bir metafor haline gelir.

Feyyaz Kayacan, bugün halen üzerinde yapılan tartışmaların bitip tükenmediği “İkinci Yeni” şiir akımının tercihi gibi kapalı, soyut ve eğretilemelere, çağrışımlara dayalı bir dili tercih ederek öykücülüğümüze bambaşka bir soluk kazandıran 1950 kuşağı öykücülerinin öncü isimlerindendir.