Gasset'in bu düşüncelerinden yola çıkarak sevmenin yorulması, bu gerçekliğin gevşemesi, aşk nesnesine yönelen yoğun dikkatin azalmasıdır, diyebiliriz. "Sürekli bir göç durumunda olmak, sevgi içinde olmak demektir. Sevgi bir akıştır; ruhsal maddeden oluşan bir ırmaktır." Sevginin yorulması göçün yerini yavaşlığın; ırmağın akışının yerini durgunluğun almasıdır. Sevgiden doğan arzu, düşü…

Sevdiğim biriyle bilinmeze yolculuk yapmak isterdim. Her bir durakta yeni bir durak belirleyip dünyanın en güzel yerlerini görmek isterdim.

Amerika’nın ve dünyanın en büyük bankalarından birinin başkanı 2009 yılında yöneticilerine şöyle sesleniyordu: “Tezgâhın arkasındaki insanları suçlu görmeye son verelim artık. Çalışanlarımıza ve müşterilerimize güvenmeye başlamanın zamanı geldi.” İçinden geçilmekte olan finans krizi, banka başkanının ayarlarını bozmuş, düpedüz kafayı mı yemişti? Başkan Obama aynı günlerde “finans krizinin sebebi, finansçıların aşırı açgözlüğüdür” diyordu.

İnsan bir yolu yürür. Bir yol üzere olduğunu görmesi, yolun başka yollara eklemleneceğini bilmesi, yolda karşılaştıklarının bir anlamının olduğunu fark etmesi beklenir. İnsan bilincinin yahut varoluşunun anahtarı konumundaki yol; kapının ötesinde olan’ı, erinçli bir yaşam için yürüyor olma’yı yani bir oluş’u imler. İnsan yaşam yolunu yürüyen bir gezgin, avare, yolcu olarak her adımda bir önceki adımından -hatalara düşse yahut kaybolsa da- daha ileridedir.

Bu eser, ne sevme reçeteleri veriyor size ne de “sev kardeşim” tarzında bir polyannacılık ile yaklaşıyor sevgiye. Kitabın sonunda sevmeyi öğreneceksiniz diye bir iddiamız da yok! Ama çoğu insanın sevmenin "öğrenilebilir bir şey" olduğunu öğreneceğinizi vaat ediyoruz.