Suyu biz böyle geçeriz, bizi afet sanırlar
Türkiye, toprak falan değil işte bu yüzden. Bir fikir bütünüyle. Ve onu kıskançlıkla ve üzerine titreyerek ve durmadan endişeli gözler ve titreyen dudaklarla izlememiz bundan.
Ben sana çiçekler vadetmemiştim cümlesindeki öznenin yerine konulabilecek bir anlamı olduğu için daha çok… Uzattığı ellerinin yüzünde zaten çiçek beklemediğinin de sözlerini duyarak üstelik…
İçinde ‘yarın’ kelimesi geçen hiçbir cümlenin kötü olmayacağını adımız gibi bildiğimiz için… ‘Yarın’a bir zaman kipi olarak değil, nasıl olursa olsun sonunda güzel bir fikir olarak bakan insanların ülkesi diye…
Anlamıyorlar, anlamayacaklar da… Bir ütopya yahut distopya değil bu. Havalı sözler, süslü kelimeler, zihinde anlatılanı canlandıran betimlemeler için bile değil. Yediğimiz bir çift somun ve içtiğimiz soğuk su için bile değil…
O fikirdir işte, ‘evdekilere ne söylemek istersin’ sorusuna, ‘beklemesinler’ diyen eratın inandığı şey…
Türkiye, toprak falan değil işte bu yüzden. Bir fikir bütünüyle. Ve onu kıskançlıkla ve üzerine titreyerek ve durmadan endişeli gözler ve titreyen dudaklarla izlememiz bundan.
Anlamıyorlar, anlamayacaklar da…
Bir ıstıraba gönderilmiş gibi gönderildiği bu cevelandan geçerken, dünyadan ve içindekilerden yanına hiçbir şey almayacağının bilgisiyle donanmış adamların yüzlerindeki, o ‘mesele’nin ne olduğunu bilen ve bakan tüm gözlere bunu bildiren derinlik sebebiyle…
Haysiyetten başka üzerine titrediğimiz hiçbir şeyin olmadığını bir kez daha tekrar ederek üstelik.
Ve bütün savaşımız bunun içindir diyebilmek için…
İşte bu yüzden tüm şarkılar, anne ya da sevgiliye söylenmiştir bizde.
Kaybetmekten ölüm pahasına da değil, ölümü bile hafife alarak korktuğumuz tek şey budur.
Bu fikirdir işte. Bu yüzden…
O fikirdir işte göz göze geldiğimiz sevgilinin gözlerinin içine hala bir şeyler arar gibi bakmamızın sebebi…
O fikirdir işte, ‘istikamet nereye’ sorusuna, ‘kızıl elma’ cevabı veren askerin kastettiği şey…
O fikirdir işte, ‘evdekilere ne söylemek istersin’ sorusuna, ‘beklemesinler’ diyen eratın inandığı şey…
İthaf
- ‘Ölüyoruz demek ki yaşanılacak’
- Çünkü durmadan büyüyen bir ümit halinde,
- Durmadan, hiç durmadan güneşi çağıran adamların
- Güneşi çağıran uykusuz adamların elleri gibi
- Işıtsın, ısıtsın ve aydınlatsın diye
- Göğe açılarak dua halinde…
Gökyüzünün baştanbaşa çadır olduğu zamanları
Hatırlatarak
Hatırlayarak onları, onlardan öncekileri ve daha öncekileri
Çok daha öncekileri hatta
Sonradan geleceklere bıraktıkları namus için
Anadolu’yu bir toprak değil, yeryüzü genişliğinde bir kıta bilen
Ve bir ırmak gibi doğduğu her yerde
Olduğu her yerde
Süresiz bir esenlik
ve bitimsiz bir gölgelik doğuran onlar için.
***
Ağlıyoruz belki evet… Ama onlar için değil. Geride kalanlar için daha çok,
Yokluklarının yol açtığı zorluğa, daha çok sabır dileyerek elbette.
Bu sayımız onlara… Onlara ve onlardan önce gidenlere,
Bir dua gibi kabul olsun diye bu sayımız onlara…
‘Galip et çünkü bu son ordusudur İslam’ın’ cümlesine âmin demek için. Bütün diyenlerle birlikte…
Ama önce onlara…
Piyade Astsubay Üstçavuş Musa Özalkan’a
Piyade Üsteğmen Oğuz Kaan Usta’ya
Piyade Uzman Çavuş Mehmet Muratdağı’ya
Ve arkadaşlarına,
Ve arkadaş kelimesinin anlamına yakışan her şeye…