Elbette bir gün güler bize seneler
Her şey gibi en eskiye, ilk yeniye, ilk kurşuna ve ilk kana dayanıyor hikaye. Yeni Dünya’yı “yaratan” aklın ilk kurşunuydu Dünya Savaşları. O tarihten bu yana kanı akıyor Kerkük Türkmeni’nin.
Bir türkü çığır, her şeyi aşıp göğe yükselsin sesin. Bir türkü çığır ki tarihe ezberletsin sözün. Ola ki feryadın duyar biri, kuruyan toprağına bir bahçe kurar yeniden.
Her şey gibi en eskiye, ilk yeniye, ilk kurşuna ve ilk kana dayanıyor hikaye. Yeni Dünya’yı “yaratan” aklın ilk kurşunuydu Dünya Savaşları. O tarihten bu yana kanı akıyor Kerkük Türkmeni’nin. 1924, 1939, 1946, 1959, 1980, 1991 yıllarında türlü mezalime ve katliama hedef oldular. 2016 yılından itibaren DAEŞ’le de imtihan olan Türkmenler için Kerkük hem ev hem zindan.
Elinde silahlar ve türlü işkencelerle, elinde yeni dünya düzeniyle bir kana buladı Kerkük’ü. Gün bitti ama zulüm bitmedi.
Türkmenler, 14 Temmuz 1959 Kerkük’ü süsleyip, temiz basmalar giyip, Irak Cumhuriyetinin 1. Yıl dönümünü kutlamak için sokakları doldurmuşlardı. Büyük bir düğün kurulmuş gibi şendiler. O gün en acımasız felaketleriyle tanıştılar. Irak-İran Savaşı, Sovyet rüzgarı, Arabistanlı Lawrence, Barzani, Saddam, İngiltere ve Amerika gibi kelimeler Kerkük’te tek bir anlama geliyordu: Ölüm. Barzani güneyden aldığı destekle Kerkük’e girdi o gün. Elinde silahlar ve türlü işkencelerle, elinde yeni dünya düzeniyle bir kana buladı Kerkük’ü. Gün bitti ama zulüm bitmedi. Sokağa çıkma yasağı ilan ettiler. Türkmenler bu kez evlerinde tanıştılar ölümle. 2 gün 2 gece aralıksız kan aktı Kerkük’te. Hayatta kalanları için okullar, hastaneler, yaşam ve gelecek vaadeden tüm alanlar zindanları oldu.
Tarihte değişmeyen tek şey Kerkük’ün kaderi oldu.
Zulümlerin ardından toprağından men edilen Fahrettin Ergeç Türkiye’ye göç etmek zorunda kalmıştı. Artık yaşadığı toprak için elinden gelen son şey bir türkü çığırmak, bir ağıt yakmaktı. Kerkük Zindanı şiirini yazdı. Cem Karaca bu şiiri okudu ama ne okuyuş. Kerkük Katliamı, Türkiye’de yasaklanmıştı o yıllarda. Ajanslar haber yapmadılar, Devlet “aman duyulmasın ülkede karmaşa çıkar” diye yasak koymuştu. Kimsenin haberi yoktu. Cem Karaca’dan 1999 yılında aldık ilk haberi ve bir daha unutmadık. Şöyleydi sözleri;
Kerkük Zindanı
- Kerküğün zindanına attılar meni
- Mazlumlar sürüsüne kattılar meni
- Bir yanım dağladılar ateşle annem
- Ne suçum ne günahım yaktılar meni
- Türkmen obalarından göçen anneler
- Ne yuvaları kalmış ne de haneler
- Gökkubbeyi sarar mazlum feryadım
- Elbette birgün güler bize seneler