Vernice Klier: Hem oyuncuyu hem rolü hem de ekranı tanımak zorundayım

Malatya Film Festivali’nde jüri üyesi olarak teklif aldığınızda şaşırdınız mı?

Şaşırmak mı… Elbette! Şok geçirdim. Mail geldiğinde gözlerime inanamadım, spam sandım.

Şehirle ilgili ilk izlenimiz ne oldu?

Şehre gece geldim. Küçük bir kasaba ya da köy olduğunu düşünüyordum. Otele gelip 18. katta ışıkları görünce büyük bir şehirde olduğumu anladım.

Klier yapmakla ilgili düşünceleriniz nedir?

İşim gereği, çalıştığım oyuncuları desteklemek için birçok festivale gidiyorum. Festival jürileri genelde popüler yapımcı, yönetmen ve oyunculardan oluşuyor. Kamera arkasından çok az insan dahil oluyor.

Bir film bittiğinde yapımcı da, yönetmen de, oyuncu da onun kendi filmi olduğuna inanır. O yüzden biz kamera arkadaşındakiler biliriz ki o bizim filmimizdir. O yüzden jüri üyesi olmaktan dolayı çok memnunum.

Oyuncu koçu olma hikâyeniz nedir?

Ben aslında oyuncu olarak mesleğe başladım. Performans sanatçısıydım. İlk kadın palyaço olarak sokak tiyatrosu yaparken adım duyuldu ve Fransa’ya davet edildim. Orada ünlü bir film eleştirmeni ile evlendim ve günde 3-4 film izlemeye başladım. Bu süreç beni iyi bir oyuncu koçu olma yolunda yetiştirdi. Önüme çıkan fırsatları değerlendirdim. Hayata hayır diyen biri değilim.

Kariyerinin başından beri Juliette Binoche ile çalışıyorsunuz… Kendisiyle ilgili bir anı anlatmanızı istesem hangisini seçersiniz?

Juliette ile çalışmaya başladığımızda 20 yaşındaydı, şimdi ise 55 yaşında… Üç Renk’in Mavi’sinde birlikte çalışırken Krzysztof’un senaryosunda kendi hayatıyla özdeşleştirebileceği hiçbir şey yoktu. Bir sahnede oğlu öldükten ve onun bütün eşyalarını topladıktan sonra evin bir köşesinde bir şirinler oyuncağı buluyor ve bütün biriken duyguları açığa çıkıyor. Filmde aynı şeyi çantasından çıkardığı bir lolipop ile yapıyor. Buradan şunu anlıyoruz: Hayatınızın her anını doya doya, hissederek yaşayın. Sadece bir oyuncu olmayın. Bunları hayatınıza taşıyın.

Peki neden bir oyuncu koçuyla çalışmalı?

The Messenger filminde Mila Jovovich ve VincentCassel ile çalışırken aslında setteki bütün oyuncularla maskelerle çalışıyorduk. O sırada Vincent gelip onunla ne zaman maske çalışması yapacağımı sordu. Tamam yarın yapalım, dedim fakat o sırada çalıştığımız tüm maskeler bitmişti. Ve ben şehre gidip yalnızca bir Donald Duck maskesi bulabildim. Onunla beraber Vincent’in yanına gittim ve poşetten çıkarıp maskeyi gördüğü anda önce bir kafası karıştı, sonra ise gülmeye başladı. İşte ben de bu noktada bir oyunu koçu oluyorum.

Yani aslında bir oyuncu koçu ile çalışmanın tek bir sebebi yok…

Evet yani oyuncular birçok farklı sebepten oyuncu koçuna ihtiyaç duyabiliyorlar. Yine başka bir filmde Vincent ile çalışırken üç ayrı karakterinin olduğu bir rolü vardı. Onların hepsinin hareketlerinin, ses tonlarının farklı olması lazım. Bunları yaparken birisinden geri dönüş alabilmeli ki farkı anlasın. Stand-Up yapan insanlarla da çalışıyorum. Gülmeyi seven bir insanım. Şakalarına gülüyorsam zaten olmuş demektir.

Bazen biraz yaşam koçu gibi de davranmak zorunda olduğunu oluyor mu?

Zaten oyuncu ve yaşam koçluğu birbirinden çok farklı şeyler değil. Kişinin kendi yansımasıyla çalıştığım kadar onun üreteceği karakterin yansıması ile de çalışıyorum. Çalıştığım oyuncuların duygu seviyesini ölçtüğüm bir metrem var. Onun çok üstünde ya da çok altında olmamaları gerekiyor. Hep ortada ve dengede tutmaya çalışıyorum. Bazıları çok altında, depresyon seviyesinde oluyor.

Öyle durumlarda ne yapıyorsunuz?

Böyle durumlarda onlara görevler, küçük oyunlar veriyorum. Mesela yarın sabah kalktığında ayaklarını yere bastığın andan itibaren 15 dakika dans edeceksin gibi. Dans ettikten sonra depresyona girecek hali kalmıyor.

Bir kadın olarak film sektörde olmayı nasıl yorumlarsınız?

Bu benim sektöre girdiğimden beri var olan bir sorun, tabii öncesi de var. Tek kadın palyaço olduğum için erkeklerle yaşadığım birçok sıkıntı oldu. Kadınların bugün rahatsızlık duydukları her şeyi ben de zaten yaşadım.