Yer altına uzanan kampüs: Lourcine Kışlası

Lourcine Kışlası, Paris'in 13. bölgesinde bulunuyor ve 1875'te inşa ediliyor. Université Paris 1, çeşitli yeni aktivitelere ihtiyaç duyuyor ve tarihi bölgenin geliştirilmesi gerekiyor. Chartier Dalix Architects, mevcut kültürel varlıkları olabildiğince koruyarak alanın 150 yıla yakın tarihi karakterini devam ettirmeyi amaçlıyor.

Geçmişte geçit töreni alanı olarak kullanılan orta avluya eğim verilerek bir peyzaj tasarımı yapılıyor ve amfiye erişen ön avlu birleştirici sembolik bir rol oynamaya devam ediyor. Derslikler kışlalarda düzenlenerek yapıların yüksek tavanlarından ve değerli malzemelerinden en iyi şekilde faydalanıyor.

Mevcut binaların hem işlevsel hem de yapısal açıdan güçlendirilerek geleceğe aktarılması; basit bir miras restorasyonunun ötesinde ciddi anlamda enerji, kaynak ve kültür kazanımı sağlıyor. Ek olarak bu yöntem yeni kullanımları keşfetmek için fırsat sunuyor. Tarihi bir yapıyı, geçmişten gelen yaşam ve işlev üzerinden ele alarak yeni bir tasarım yapmak şehirlere zengin hikayeler kazandırıyor.

Lourcine Kışlası, komşu binalarla kurduğu ilişki bakımından bulunduğu bölgeden ayrışıyor. Dışa kapanmış kışla, yoğun yapı dokusuna sahip hareketli bölgenin kalbinde kendi atmosferini tanımlıyor. Proje, mevcut alanı çevreye açarak bölge ile kışlaları bir araya getirmeyi hedefliyor.

Dönüşüm projesi ile kışla, Paris mirasını geliştirmeye aday yeni bir görev üstleniyor. Şehre yeni bir hareketlilik katması planlanan kışla binaları ile yeni bir hikaye başlıyor. Kışlalar şehrin yeniden bir parçası haline geliyor.

Kışlaların olduğu alan Fransız Devrimi öncesinden bugüne askeri bölge olarak kullanılıyor. Lourcine Kışlası’nın sahip olduğu topografya kuzeydeki cadde ile düz bir şekilde birleşirken batıdaki sokağa hafif bir eğim ile geçiliyor. Ancak doğu tarafındaki sokakla arada 5 metre gibi ciddi bir kot farkı bulunuyor. Alanın doğu tarafındaki sokak ile arasında bulunan kot farkı, doğal güneş ışığının 2. binanın bodrum katına girmesine olanak tanıyor.

Merkezdeki geçit töreni alanı, doğu ve batı yanında uzanan tarihi dikdörtgen kışla binaları ile çevriliyor. Bu iki kışla yapısı 1. ve 2. bina olarak adlandırılıyor. İki yapı kesme taş ve tuğla kullanılarak inşa ediliyor, çatı ahşap iskeletle kapatılıyor ve arduvaz ile kaplanıyor.

Geçit töreni alanının kuzey ve güney yönündeki binalar ise 20. yüzyılın ikinci yarısında, daha önce yerlerinde bulunan yapıların yıkılmasıyla inşa ediliyor. Modern mimari akımın yerel örnekleri olan görece yeni ve heybetli yapılar, merkezi avlu kompozisyonunu güçlendiriyor.

Lourcine Kışlası’nın bulunduğu bölge yıllar içerisinde gelişirken kuzey-güney doğrultusunda uzanan kışla yapılarının ekseni büyük oranda korunuyor. Ofis ve konaklama yapılarının yoğunlaştığı çevrede kışla yapılarının hem kütleleri hem de iç yerleşimlerinin büyük bir kısmı olduğu gibi günümüze ulaşıyor.

Chartier Dalix Architects’in gelişim projesi, Université Paris 1’in 1 ve 2 numaralı kışla binaları ile 3 numaralı binanın bodrum katlarını kapsıyor. Hukuk fakültesinin kullanımına sunulacak alanlarda eğitim ve araştırma tesisleri, kütüphane, kopyalama odası ve ofisler bulunuyor.

Bölgenin kentsel tarihine tanıklık eden ve tarihi mirasını yaşatan yapıları korunurken mümkün olduğunca az değişiklik yapılma isteği, projenin en zorlayıcı kısmı oluyor. Projedeki fikir, iki askeri binayı organizasyonun bir parçası haline getirerek yeni işlevlerle en iyi şekilde uyumlu olmalarını amaçlıyor.

Tarihi yapılarda yapılan değişiklikler iç mekanlarla sınırlı kalıyor. Cephe kabuğunda yalnızca ana giriş kapılarının modern standartlara uyması için küçük çaplı değişikliklerin yapılması zorunda oluyor. Yapının sahip olduğu orijinal malzemeleri göstermek için eklemelerin yapıyı örtmemesine dikkat ediliyor. Cephelerin iç yüzleri, ferah yürüyüş yolları aracılığıyla öne çıkarılıyor. Kat yüksekliği, mevcut hacimleri gösteren şaftlarla vurgulanıyor.

Projede farklı işlevler sıklıkla bir arada kullanılıyor. Meydan, akışların hem birleştiği hem de ayrıldığı bir yer olarak kurgulanıyor.

Meydanın tarihi özelliğini korumak için stüdyonun tabiriyle meydan, “inşa edilmiyor, restore ediliyor”. Bu nedenle resepsiyon alanının konumu projede önemli yer tutuyor. Resepsiyon alanı, meydana adeta rehberlik ediyor; işlevsel bir alan tanımlıyor. Yeniden yapılanma ile meydan yeniden düzenlenirken işlevsellik açısından da gelişim sağlanıyor.

Meydanın farklı topografik seviyeleri, zemindeki kıvrımlar veya hafif eğimler yoluyla birbirine bağlanıyor. Bir diğer yandan eğimli topografyanın simetrik yerleşimi, kuzeyden güneye tüm alanın derinliğini öne çıkarıyor.

Proje dahilinde tarihi askeri binaların nitelikleri, iç mekanların tamamen boşaltılması ile geliştiriliyor. Asma tavanlar tamamen kaldırılıyor ve yapının mevcut kat yüksekliği ortaya çıkıyor. Volta döşemenin iç yüzü akustik ve yangın önleme özelliği olan bir malzeme ile kaplanıyor.

Kütüphanede, koridorların cepheler boyunca yerleştirilmesiyle pencereler ardışık şekilde devam ediyor ve gün ışığı iç mekana serbest şekilde giriyor. Anıtsal bir sarmal merdiven bahçeyi, zemin katı ve birinci katı birleştiriyor. Boyutu ve malzeme tercihi ile öne çıkan merdiven, iç mekan hacmini vurguluyor.

500 kişilik amfi, eski otoparkın bulunduğu yeni meydanın en alçak noktasında yer alıyor. Hem meydandan hem de kışla binalarından doğrudan erişilen geniş bir galeri, amfiyi kampüse bağlıyor.

Corten çelik; canlı ve değişime müsait bir malzeme olması sebebiyle bol miktarda kullanılıyor. Tüm kamusal dış mekanlarda kullanıcılara eşlik eden corten çelik, iç mekanlara uzanıyor. Çeliğin Lourcine kampüsünün yeni yüzünü somutlaştırması ve zamanın izlerini taşıması amaçlanıyor.