Toprak bloklarla yenilenen asırlık kilise: St. George

Kilise, bölgedeki küçük bir topluluk için inşa ediliyor. Halkın bu kiliseye dair olan taleplerini gerçekleştirebilmek için bir ekip kuruluyor. Mimarlardan, yükleniciden, duvar ustalarından ve halktan oluşan bu ekip, bir dizi diyalogla tasarım sürecine katkıda bulunuyor.

Kilisenin mimarisi, tarihine uygun olarak yenileniyor. Kullanılan malzemenin yapısı gereği oluşan açıklıklar, kiliseye sıra dışı bir görünümün kazandırıyor. Kubbeler, tonozlar ve kemerler; kutsal alanı çevreleyen haçtan süzülen ışık ile büyük bir alanı çevreliyor.

Duvar ustaları, Hassan Fathy’nin ustalaştığı zincirleme çalışma yöntemini kullanarak bu yapıların restorasyonu için eğitiliyor. Tasarım ekibi, tarihi yapım tekniğini yeniden yorumlayarak ve yapının sahadaki ayak izini ön planda tutarak kiliseye titiz bir çalışma uyguluyor. Böylelikle kilisenin, çağdaş mimarinin özgün eseri olarak yenilenmesine katkı sağlanıyor.

Tasarım ekibi, maliyeti az olan ekolojik malzemelerin kullanılması gerektiğini savunuyor. Bundan dolayı kilise; çamur, toprak bloklar, sıkıştırılmış toprak ve sazlık gibi çeşitli malzemeler kullanılarak onarılıyor. Yapının bulunduğu çevrenin doğru analizi ve bölgedeki işçilerin malzemeye yatkınlığı da bu seçimleri onaylıyor.

St. George Ortodoks Kilisesi için yapı tekniklerinden CSEB, Nubi tekniği ve stabilizasyon için Katener yöntemi kullanılıyor. Bir makine yardımıyla toprağın sıkıştırılarak blok haline getirilmesi sonucu CSEB tekniğiyle üretilen tuğlalar, pişmiş tuğlalardan 4 kat daha az kirlilik oluşturuyor.

Bir diğer yapı tekniği olan Nubi tekniği: çok çeşitli kemerler, kubbeler ve tonozlar oluşturmak için toprak blokları ve kerpiç harcı içeren asırlık bir inşaat tekniği olarak biliniyor. 20. yüzyıl mimarlık tarihine Mısırlı Mimar Hassan Fathy tarafından kazandırılıyor. Bu tekniğin temeli, blokların toprak tutkalı ile birbirine yapışmasından ileri geliyor.

Kilisenin yapı tekniklerinden sonuncusu olan stabilizasyon için kullanılan katener yöntemi ise; uygulama başlamadan önce kemerin doğru şeklinin sabitleştirilmesine yardımcı oluyor. 20. yüzyılın başlarında, İspanyol Mimar Antonio Gaudi, serbestçe asılı bir zincirin aldığı şekli tanımlamayı amaçlayan bu yöntemi geliştiriyor. Yaygın olarak kullanılan bu yöntem, günümüze kadar aktarılıyor.