Şehit anneleri Anneler Günü'nde evlatlarıyla şehitlikte buluşuyor

Evlatları vatan uğruna ülkenin farklı bölgelerinde şehit düşen annelerin acısı, Anneler Günü'nde daha da katlanıyor.

Evlatlarının şehadetlerinin üzerinden 30 yıl da 7 ay da geçse acıları dinmeyen anneler, Anneler Günü'nde Kayseri'de Kartal Şehitliği'nde çocuklarını ziyaret edip dua ediyor, mezarlara çiçek ekiyor.

Şırnak'ta 2004 yılında şehit düşen Jandarma Astsubay Kıdemli Çavuş Suat Sarı'nın annesi Güldane Sarı, Askerlikten önce oğlunun inşaatlarda çalıştığını, ayakkabı boyadığını anlatan Sarı, 'Çok hayırlı bir evlattı, çalışırdı, parasını getirir, elime verirdi. Gecekonduda otururduk, yetiştiremezdik. Para verirdi sebze al diye, ihtiyaçlar için. Bütün haklarım helal olsun. Anneler Günü'nde yakınsa gelirdi, uzakta olsa arardı.' ifadelerini kullandı.

Suriye El-Bab'da 2016 yılında şehit olan Piyade Uzman Çavuş Osman Çelik'in annesi Suriye Çelik de ağladığı zaman oğlunu rüyalarında göremediğini dile getirdi.

Akıllı, terbiyeli bir evlada sahip olduğunu anlatan Çelik, 'Anneler Günü'mü kutlardı. Ankara'da askerlik yaparken Anneler Günü'ne denk gelmişti, acemiliğin ardından bana hediye alıp getirmişti. Her şeyini saklıyorum, yırtık ayakkabısını, tırnak makasını, anahtarını, tespihini... Ben onun çöpüne kıyamam. Sürekli geliyorum buraya, yokluğu çok zor.' dedi.

Hakkari Çukurca'da 21 yaşındayken 1996 yılında 16 arkadaşıyla karakol baskınında şehit düşen piyade er Hacı Sait Sönmez'in annesi Esma Sönmez ise uykularında, yediği yemekte her şeyde oğlunun olduğunu ifade etti.

İlk evladını şehit verdiğini belirten Sönmez, şöyle konuştu: 'Anneler Günü'nde biz çocuklarımızın ayağına geliyoruz, onlar gelemediği için. Allah'ın yanında daha kıymetlilermiş. Şehadetinin yıl dönümünde mevlit okuturum, doğum günlerinde gelirim. Onun aldığı hediyeleri muhafaza ediyorum. Her Anneler Günü'nde hediye alırdı. Birbirimize çok düşkündük, benim kız evladım yok, 4 oğlum vardı, en büyüğü Sait'imdi. O benim dert ortağımdı. Kanayan bir yara, hiç iyileşmeyen... Ben Anneler Günü'nü sevmiyorum, özel günleri sevemiyorum, bayramları da sevemiyorum. Çünkü Sait'im yanımda yok, buraya geliyorum, buraya gelip konuşuyorum sanki bana cevap veriyor gibi. 1997 yılında Kabe'ye gittik eşimle. Ben Medine'de Sait'imi açıktan gördüm, 16 kişi gelmişler, bir kamyonun içindeler. 'Nasıl geldin?' diyorum, 'Komutandan izin aldık geldik.' diyor.'