Avrupa silahlanıyor mu?

Silah mı tereyağı mı? İşte bunlar Avrupa'nın mevcut yüzyılda karşı karşıya kaldığı iki zorlu seçenek. Peki bu iki kavram neyi ifade ediyor? Bir açıklık getirmemiz gerek. Söz konusu iki kavramın nereden doğduğuna bir bakalım. 1. Dünya Savaşı Döneminde ABD Dışişleri Bakanı William Bryan, bu iki seçenekten birini tercih edecek ve biri sebebiyle istifasını sunacaktı. Şili'den Amerika'ya yüksek oranlarda nitrat ithal ediliyordu. Barut yapımında kullanılıyordu. Maliyeti ve riskleri yüksekti. Ayrıca tarımda kimyasal gübrelerin üretiminde de kullanılmaktaydı. Öyleyse iki seçenek vardı. Nitrat, silah yapımında mı yoksa tereyağ üretiminde mi kullanılacaktı? Bryan silaha zaten çok fazla yatırım yapıldığını, biraz da tereyağına yüklenmek gerektiğini savunuyordu. Durumu protesto etmek üzere istifa etti. Bunun ardından ABD'de 1916 yılında Ulusal Savunma Yasası çıkarıldı. Yasay, nitratın savaş zamanı silah yapımında, barış döneminde ise gübre üretiminde kullanılmasını öngörüyordu. Silahlar, adından da anlaşılacağı üzere askeri bir terim. Yani savunma ve ulusal güvenliğe yapılan harcamalara karşılık geliyor. Tereyağı ise halkın refahını artıran devlet destekli sosyal programlar.

Avrupa, kapısına dayanan savaşın etkisiyle, karşı karşıya kaldığı önceliklerini hızla yeniden şekillendiriyor. Birçok Avrupalıya göre, 1950'lerin başından günümüze inşa ettikleri ve keyfini sürdükleri barış ve refah artık tehdit altında. Ancak aynı zamanda Avrupalı siyasiler, kıtanın mevcut eksiklilerini hızlı bir şekilde tamamlayamayacaklarının farkında olmalılar. Geçmiş yıllarda Avrupa savunma alanındaki gerilemesini durdurmak için adımlar atmıştı. Örneğin Avrupa Ordusunun kurulması planlanmış ancak ortak bir vizyon geliştirilememişti. Ekonomik toparlanma, ortak bir görüş yakalayabilme ve güvenlik sektöründeki iyileştirmeler Avrupalı liderlerin karşı karşıya kalacağı zorluklardan. Tüm bunların ise kısa sürede halledilmesi imkansız.