Geceleri odamızda yalnız başımıza oturduğumuzda, karanlık bir örtü gibi etrafımızı saran geçmiş anılar, derin ve üzücü düşüncelerle bir araya gelir. Odanın sessizliği, içimize kapanmanın, gözlerimizin dalmasının ve duygusal bir yolculuğa çıkmanın zamanı olduğunu hatırlatır. Gözlerimiz odayı tarar, ancak aslında geçmişin manzaralarını zihnimize yansıtan bir projeksiyon gibi çalışır. Hatıralar, bazen gülüşlerle dolu, bazen ise hüzünle karışık, geçmişin izlerini geride bırakır. O an, geçmişin yüküyle şu an arasında bir köprü kurar, ve bu köprü üzerinde yürürken hissettiğimiz yalnızlık daha da belirginleşir.
