Odamızda kendi halimizde otururken, misafirlerin gelmesi ile birlikte “şimdi çıkıp selam versem ayıp olur, en iyisi evde yokmuş gibi davranayım” düşüncesinin bastırması bizler için kaçınılmazdır. Biz bu oyunuz sonsuza dek devam ettirebilecek yeteneğe sahipken, annemizin bir anda odaya gelip “çık da bir misafirlere selam ver” demesi ile bu düşüncemiz tarihin tozlu yaprakları arasına gömülür. Annemizin peşinden salonun yolunu tutarken üzerimize yüklenen utancın tarifi yoktur.
