Biz Filistinliler, her sabah dünyanın geri kalanına hayatı öğretmek için uyanıyoruz bayım!
Rafeef Ziadah, şair ve aktivist. Biz onu tam beş yıl önce ruhsuz bir gazetecinin nahoş sorusu üzerine yazdığı sarsıcı şiir ile tanıdık. Yıllar geçti üstünden, fakat değişmedi ve geçmedi acılar.
Tam 5 yıl önce Gazze için yapılan Özgürlük Koalisyonu çalışmasında basın sözcüsüydü Rafeef Ziadah. Görevinin hakkını yerine getirmek için o gece sabaha kadar çalışmıştı. Fakat ertesi gün bir gazeteci yanına gelip ileri görüşlü, hümanist ve özgürlükçü kafasıyla “Çocuklarınıza nefret etmeyi öğretmeyi bırakırsanız, her şeyin düzeleceğini düşünmüyor musunuz?" diye sordu. Sorunun altında yatan nefret Gazze'deki çocukları kanı kadar sıcaktı. Ve Rafeef Ziadah hiç kızmadı o gazeteciye, hakaret de etmedi. Durdu, gülümsedi… Ve bu şiiri yazdı.
Şiirin adı “We teach life, Sir!" yani “Biz Hayatı Öğretiyoruz, Bayım!"
Üstünden 5 yıl geçmiş, haber değeri kalmamış bir şiiri neden bugün tekrar paylaşıyorum? Çünkü vicdanlarımız kaybetmemeli neye değer vereceğini. Teessüfle biliyorum ki, mülteci bir çocukla karşılaştığımız zaman, burada olmasa daha refah bir ülke olacağımız geliyor aklımıza. İstemiyoruz artık başka birinin derdiyle dertlenmeyi. Ve adayamıyoruz çok değerli hayatlarımızı bir ideal ve bir dava uğruna. Kapatıyoruz gözlerimizi. Modern zamanların en rahatlatıcı kurtuluş reçetesidir; gözlerini kapatmak… Fakat yine de unutuyoruz gözünü kapayanın sadece kendine gece yapacağını. Biz görmeyince açlar doyuyor değil! Çocuklar yaşıyor değil! Ve sen daha iyi bir insan olmuyorsun!
Vefadan kuleler dikmek gerekirken İslam coğrafyasına, bizi kimliksizliğe itenlerden insanlık dilenmek, aradığını getirmeyecek sana.
İşte Rafeef Ziadah o günlerden belki sonsuza gidecek bir şiir ateşledi, sesini yükseltti ve bizlere ilham veren bir şey daha yaptı, tarihine sahip çıktı. Belki bir gün henüz fırsatımız varken, bir damla gözyaşı akıtıp haritayı inceleriz. Unutturulan sevdamızı hatırlar ve Rafeef Ziadah gibi haykırabiliriz.
Şiirin adı “We teach life, Sir!" yani “Biz Hayatı Öğretiyoruz, Bayım!"
Üstünden 5 yıl geçmiş, haber değeri kalmamış bir şiiri neden bugün tekrar paylaşıyorum? Çünkü vicdanlarımız kaybetmemeli neye değer vereceğini. Teessüfle biliyorum ki, mülteci bir çocukla karşılaştığımız zaman, burada olmasa daha refah bir ülke olacağımız geliyor aklımıza. İstemiyoruz artık başka birinin derdiyle dertlenmeyi. Ve adayamıyoruz çok değerli hayatlarımızı bir ideal ve bir dava uğruna. Kapatıyoruz gözlerimizi. Modern zamanların en rahatlatıcı kurtuluş reçetesidir; gözlerini kapatmak… Fakat yine de unutuyoruz gözünü kapayanın sadece kendine gece yapacağını. Biz görmeyince açlar doyuyor değil! Çocuklar yaşıyor değil! Ve sen daha iyi bir insan olmuyorsun!
Vefadan kuleler dikmek gerekirken İslam coğrafyasına, bizi kimliksizliğe itenlerden insanlık dilenmek, aradığını getirmeyecek sana.
İşte Rafeef Ziadah o günlerden belki sonsuza gidecek bir şiir ateşledi, sesini yükseltti ve bizlere ilham veren bir şey daha yaptı, tarihine sahip çıktı. Belki bir gün henüz fırsatımız varken, bir damla gözyaşı akıtıp haritayı inceleriz. Unutturulan sevdamızı hatırlar ve Rafeef Ziadah gibi haykırabiliriz.