Selam, halk arasında yaymalıdır. Zira din kardeşine selam veren kişi, bir köle azat etmiş gibi sevap kazanır. Selam devamlı verildiğinde kalpte gizli olan kini ve husumeti giderir; ayrılıkları ve düşmanlıkları keser, kardeşliği daha samimi hâle getirir.

Selamı önce veren kimse için iki cihetten güzellik vardır. “es-Selâm” ism-i şerifini hatırlatmış olduğundan Cenabıhak tarafından ona bir derece ihsan olunur. Verilenler, eğer gafletleri sebebi ile selamı almaz iseler Melâike-i Kirâm onun selamını alır.

Tâbiîn’den meşhur hadis âlimi Zübeyd el-Yâmî (rah.) buyurmuştur ki “İnsanların en cömert olanı, karşılık beklemeden malından ihsanda bulunandır. İnsanların affetmek cihetinden en iyisi, istediğini yapmaya gücü yetmesine rağmen affedendir. İnsanların en üstünü ise kendisi ile alakasını kesen akrabasına iyilik edip barışandır. İnsanların en cimrisi de selamda cimrilik edendir.”

Ammâr bin Yâsir (r.a.) buyurmuşlardır ki: “Üç şey her kimde bir arada bulunursa onun imanı kemale ermiş olur:

1- Kendi aleyhine bile olsa insafı elden bırakmamak.

2- Herkese selam vermek.