Bir yavaşlama biçimi olarak yürüme

“Yürümeye Övgü” kitabının yazarı David le Breton, “Yürüyüş, çoğu zaman insanın kendi içine yoğunlaşmasını sağlayan bir dönemeçtir,” der. İbni Tufeyl’den Jean-Jacques Rousseau’ya, Evliya Çelebi’den Henry David Thoreau’ya dek pek çok düşünür , açıkça ya da dolaylı biçimde yürümenin erdemlerini dile getirirler. Bu anlamda yürümek, günlük yaşamın koşuşturmacasına bir mola vermek; düşünmek, yüzleşmek, fark etmek ve yenilenmek için bir fırsat olarak görülebilir. Bir başka ifade ile bize zamanın ve yerin tadını çıkarma olanağı sunan yürüyüş, bir kaçış, bir yol değiştirme; hatta günümüz dünyasında modernizm adı altında bize dayatılanlara bir naniktir. Yürümek, otomobillere, bilgisayarlara, cep telefonlarına, sosyal medyaya olan bağımlılığımıza bir an bile olsa ilgimizi kesip, doğayı, insanı ve şehirlerimizi daha yakından duyumsayıp anlamamızı sağlayabilir.”

Yürümek, can sıkıntısı ve aylaklığın karanlık dehlizleriyle boğuşmaktansa size yeni ufuklar sunmaya elverişli bir etkinliktir. Çünkü içinde bulunduğumuz dünya, muazzam ve keşfedilmeye değerdir. Yeryüzünde tanımaya değer bir sürü insan, şaşırtıcı hayvanlar, tatmaya değer yiyecekler, heyecan verici meslekler ve muhteşem bir ahenk vardır. Bu anlamda yürümek, insanı dünyaya açma konusunda bir anahtar olabilir. Dünyayı, insanı, doğayı anlamaya çalışan gezginin empati duyguları güçlenir. Paylaşmayı ve hâlden anlamayı öğrenir. Daha mütevazı hâle gelir, kıskançlıktan ve hırslarından daha kolay kurtulur. Belki de en önemlisi öğrenen insan, kendi fikrinin sahibi olur. Bu anlamda yürümek, zamanı yavaşlatmak için pekâlâ bir araç olabilir.” Ornitologlara göre “kuşlarda kanat ne ise insanlarda ayak odur.” Yani dil için konuşmak ne ise şehir için yürümek de odur. İnsanların şehirlerin içinde uçabilmesini sağlayan temel davranış yürümektir. Yürünemeyen şehirler, yaşanabilir olmaktan çıkmıştır. Antik çağda şehir kavramı, içerisinde rahatça yürünebilen kamusal alanları ifade ediyordu. Buradan hareket edersek keşfetmenin ilk yolu, yürümektir.