Elimizdeki kutsal olduğuna inandığımız bir metin olduğunda, anlamanın kendisi bir iman eylemine dönüşmek zorundadır. Burada kritik nokta imanın mı anlamadan önce geldiği, yoksa anlamanın iman için bir ön şart olarak mı kurgulandığıdır. Hele ki konu İbrahim’in serüveni olunca, anlam ve iman örüntüsü olabildiğince çetrefilleşir.

İmanına adanmış bir şövalye olmak, Allah’ın buyruklarına sarsılmaz bir bağla bağlanmak ve dahi uygulamakla mümkündür. Allah’a nasıl inanırız değil, nasıl layık oluruz sorusudur onun daha çok cebelleştiği alan.

Gidersin Kreuzberg, yürürsün Piccadilly, oturursun Cihangir olursun. Akışkan mekânları daha akışkan kimlikler olarak doldurursun. Otantik bir varoluş mudur bu? Martin Heidegger’e göre değil.

Ağrı Dağı'nın eteklerinde toprak damlı bir evde bir kış günü dünyaya gelmiş olmam, kulağımda "just beat it" çalmasına mâni değil, neticede für elise benim için ancak bir teneffüs zilidir.

Robinsonun demokrasisi ve hukuku günlük kaygıların faydasına çalışırken, Hay mevcuda güvenen yeni bir demokrasi veya bir anlam aradı.

Kierkegaard, iki büyük saldırısıyla tanınıyor aslında. İlki Hegel’in Hegel olduğu günlerde Hegelciliğe yaptığı saldırı, ikincisi de Kilise’ye doğrudan ateş etmesi.

Sadece kendimizin yaşadığını sandığımız, bize kendimizi eşsiz ve aynı zamanda ucube hissettiren o esrarengiz anlarda bir hikayeci, Hızır gibi yetişir. Hayali elleriyle omzumuza dokunup kulağımıza şöyle fısıldar: Yalnız değilsin!