“Sen koruk yersen benim dişim kamaşır Leyla'm,” derdi anneannem. Ah Cici'm, şayet dediğinde haklıysan şu an dişlerinden ayak parmaklarına her yerinin kamaşması lazım. Zira kendimi, bağcısını tanımadığım bir bağın, acıya çalan ekşilikteki koruğunu yerken hiçbir problem yokmuşçasına gülümseme mecburiyetinde hissediyorum. Ah Ankara! Benim koruklarla dolu taze şehrim.