Paris’te yatan yurtsuz şehzadeler

Öğrencilik yıllarımda Pa­ris Bobigny Müslüman mezarlığında şehzade­ler ve hanım sultanla­rın yattığını öğrenmiştim. En çok dikkat çeken isimler Abdülhamid Han’ın iki evladıydı. Sultan Hamid Han’a borcumu ödemek için gidip şehzadelere birer Fatiha okumalıy­dım.

Bu niyetle Paris’e ulaştım. Her sene milyonlarca insanın görmek için can attığı demir yığını Eyfel’i değil de, Bobigny’de yatan iki çına­rımızı görmek arzusuyla yanıyor­dum. Yaklaşık 45 dakikalık bir ara­ma sonunda iki kardeşin yan yana yapılmış mezarlarını bulmuştum. Ama kabirlerinin halini görünce Hz. Peygamber (sav) övgüsüne maz­har olan bir hanedanın evlatlarına vefasızlığımızın boyutunu anla­dım. O kadar bakımsızlardı ki, 3-5 sene sonra bulunmaları imkânsız hale gelecekti.

Bu iki şehzadenin nasıl vefat ettiğini biliyor musunuz? Şehza­de Ahmed Nuri Efendi Nice’de bir parkta ölü olarak bulunur. Göğsün­den çıkan mektupta şunlar yazılı­dır: “Ölümümden kimseyi mesul tutmayın, açlıktan ölüyorum. Yele­ğimin iç cebinde beni İslamî usul­lere göre Müslüman mezarlığına defnetmeye yetecek para var”. Bu satırları okuyan polis, “Daha bir ay yaşayacak kadar parası olduğu hal­de cenazesini düşünüyor, enayi” diye alay etmiş.

Yanında yatan Abdürrahim Efen­di de Paris’te otelden otele taşınır. Son olarak Saint-Honore adlı bir otelde kalır. Yan odada kızkardeşi Şadiye Sultan vardır. Şadiye Sul­tan’a göre Şehzade intihar etmiştir:

“Bir gün odama geldi. Üstü başı perişandı. Halinde bir fevkaladelik olduğu aşikârdı. Yanında getirdiği filedeki birkaç konserveyi, bir el­bise fırçası ile yarım şişe kolonya­yı bana hediye edip savuştu. Sonra odasına giren Şehzade Orhan Efen­di kendisini ölü buldu. Sürgün acı­larına dayanamayıp düştüğü ağır ruhî buhran neticesinde kaldığı otel odasında aşırı morfin alarak intihar etmişti. Geride bıraktığı 200 frank meblağındaki son parasıyla otel ve cenaze masraflarının karşı­lanmasını, arkasından Kur’an-ı Ke­rim okutulmasını vasiyet etti.”

Osmanoğulları’nın suçu neydi ve neden bu kadar ıstırap çekmiş­lerdi? Cevap basit. En büyük suç­ları İslamı ve bu dine sancaktarlık yapan milleti tahtlarından, evlat­larından, canlarından vazgeçecek kadar çok sevmeleriydi. Bu yüzden sürüldükleri Avrupa’da kimi açlık­tan, kimi hastalıktan, kimi de ruhî bunalımdan vefat etmişti. Ancak hiçbir zaman ülkeleri aleyhinde bir girişimde bulunmadılar. Bu bile ül­kelerine olan sevgi ve bağlılıklarını göstermez mi?

Artık gözümüzü açmalı ve Sul­tan Hamid’in “Kızıl Sultan”, Vah­deddin’in “vatan haini”, Kanuni’nin haremden çıkmayan padişah olma­dığını öğrenmeli, sahte ve gerçek kahramanları ayırt etmeliyiz.

Bir defasında Şehzade Kayıhan Osmanoğlu’na, “Günümüzde gay­rimüslimlerin vaktiyle el konulan malları ve mülkleri geri verilirken siz neden hakkınızı aramıyorsu­nuz?” diye sorduğumda bana, “Biz malı, mülkü değil, alınan itibarımı­zın verilmesini istiyoruz” demişti. Bunu Bobigny’de şehzade mezar­larını gördüğümde bir kere daha tasdik ettim.